تئاتر سایه‌ها

ما از هر شخصی دو تا تصویر توی ذهنمون داریم. اولین تصویر ثابته؛ ممکنه موقع پایین اومدن از پله‌ها، وقتی وارد یک جمع می‌شیم، زمانی که کسی رو برای اولین بار ملاقات می‌کنیم، ساخته بشه. چهره‌ی اول، بدون رنگ و احساساته و دیدیه که باهاش مردم رو نگاه می‌کنیم. از لحظه‌ای که شخص شروع به حرف زدن می‌کنه، دومین تصویر شروع به ساخته شدن می‌کنه. چهره‌ی دوم مردم با احساسات ما بهشون هم تغییر می‌کنه، وقتی عاشقشونیم یا دوستشون داریم، اونا زیباترین آدم‌هایی هستن که روی زمین زندگی می‌کنن اما وقتی ازشون متنفر می‌شیم یا حرف‌هایی می‌زنن که باعث ناراحتیمون می‌شه، از قیافه می‌افتن و هرکاری که انجام می‌دن برامون نفرت‌انگیز می‌شه. تصویر دوم، همیشه تصویر اول رو کاور می‌کنه و بعد از ساخته شدنش، تصویر اولی که دیدیم رو نمی‌شه یادآوری کرد. بعد از آشنا شدن دونفر و جهتی که رابطه‌شون پیش می‌ره، تصویر دوم از تصویر اول جلو می‌زنه یا عقب می‌مونه. مثل اولین بار که آهنگی رو گوش می‌دی و برات غریبه بنظر می‌آد و بعد که دوباره، کنار بقیه یا توی مکان‌های مختلف گوشش می‌دی، به اون آهنگ تصویر دوم و جدیدی تعلق می‌گیره.

چرا دلتنگ کسانی می‌شویم که دیگر نمی‌توانیم حضورشان را لمس کنیم؟

I hope you’re ok but you’re the reason.

من همیشه فرار می‌کنم چون می‌دونم تو هم دنبالم میای.

دوستت دارم. حتی با اینکه اگه یک ساعت بدوم بهت نمی‌رسم، دوستت دارم. حتی با اینکه دیگه آغوشت رو ندارم، دوستت دارم. حتی با اینکه هرچقدر دستم رو دراز کنم به دست‌هات نمی‌رسن، دوستت دارم. حتی با اینکه گاهی عصبانیم می‌کنی، دوستت دارم. حتی با اینکه دلم برات تنگ می‌شه، دوستت دارم. حتی اگه ندونم دسته‌گل‌هامو قراره برای کی ببرم، حتی اگه قراره دیدار دوباره‌ای وجود نداشته باشه هم دوستت دارم. مهم نیست چقدر ازم فاصله داشته باشی، من باز هم دوستت دارم.

من همیشه فرار می‌کنم چون نمی‌تونم تو رو ناراحت کنم.

بمن نگو دوست دارم.

"This dorm was once a mad house." you made a joke,"well, it’s made for you."

This dorm was once a mad house, you made a joke well it’s made for you.

یادآوری: همه‌ی اون‌ آدم‌هایی که به بقیه آسیب زدن و تو همچنان پشتشون موندی، به‌زودی تو رو هم زمین می‌زنن.

من همیشه فرار می‌کنم چون حرف زدن با تو کار خوبی نیست.

آخهههه اینووووووو😭😭😭😭

آخهههه اینووووووو😭😭😭😭

” -هیچ‌وقت اونقدر بهت نزدیک نمی‌شم که راهی برای فرارم باقی نمونه.“

فکر نکنم.

ما می‌تونیم در نهایت خودمون رو نجات بدیم؟