مَحیص

برد در سفر

امیدوارم از پس اون اتفاقی که در موردش چیزی به بقیه نگفتی به خوبی بربیای.

چقدر غریبه که میتوانی با آنها آشنا باشی!

بچه هایی که توی اردوجهادی باهاشون آشنا میشم رو ممکنه دیگه هیچوقت توی زندگیم نبینم، اما بسیار امن و آدم حسابین از نظر من. البته نه همشون اما اکثرشون. آدم متوجه سایه بقیه میشه و حسش میکنه. آدمی که بخاطرِ حالِ خوب بقیه میتونه از آسایشش بگذره، چرتکه نندازه و مادی فکر نکنه، جسارتِ آزاد بودن در عمل و پذیرشِ افراد مختلف با دیدگاه های مختلف رو داشته باشه، دستاوردهاش رو به رایگان با هم صنفی هاش به اشتراک بگذاره، قطعا مثلِ دیگران نیست و بخش های قابل توجهی از شخصیتش ارزشمند و قابل احترامه. از آرزوهام و شخصی ترین اتفاقایی که برام افتاده میتونم باهاشون حرف بزنم و حتی به اونچه که واقعا هستم اعتراف کنم. حقیقتا توی همچین جوی بودن برای من قشنگ تحکم تراپی رو داره. غریبه های عزیزی که میتونم جلوشون خودِ خودم باشم.

عشق واقعی اونه که رهات نمیکنه.

معشوق حقیقی اونیه که پات میمونه.

ای صبح امید؛ یا اباعبدالله🤍

اگر از من بپرسی شغلم چیه؟ بهت میگم من یک مشاهده‌گرِ کنجکاوم!

زندگی مثلِ دندون کشیدن میمونه. اونقد باید تو زاویه های مختلف نیرو وارد کنی، که بالاخره یه جارو پیدا کنی بتونی نیروی درست اعمال کنی. همینه. همونطور که تجربه زیاد دندون کشیدن بهت توی جراحی کمک میکنه، همونطور هم ملاقات و معاشرت با آدم های مختلف میتونه خیلی الهام بخش باشه_البته وقتی به یه نقطه ای رسیدیم، چهارچوب فکری خودمون رو ساخته بودیم، طوریکه کمتر کسی بتونه رومون اثر بذاره_.