Deep dreams💙

اینکه دیگران چگونه با ما رفتار می‌کنند، کاملا به خودشان مربوط است، اما ادامه‌دادن با آنها و اینکه اجازه دهیم همان رفتار همیشگی را با ما داشته باشند، قطعا انتخاب ماست. این ما هستیم که تصمیم می‌گیریم برای دفاع از خود، جلوی آنها بایستیم یا نه.

عجب انتخاب خوبی :) @thepanizgm

چه خوش است راز گفتن به حریفِ نکته سنجی که سخن نگفته باشی به سخن رسیده باشد.. • بیدل دهلوی

یه دیالوگی بود که می‌گفت؛ " تو کسی رو بخشیدی که حتی متاسف نبود؛ و این یعنی قدرت"

و فراموشی کیمیاست. • سهراب سپهری

نمی‌دانم اولین بار چه کسی در گوش ما خواند که باید همیشه برنده باشیم، در واقع به ما آموختند که با برنده شدن چیزهای زیادی را به دست می‌آوریم، مثل محبت، تحسین، توجه، احترام. همین شد که ما از باختن ترسیدیم و به گمانم بازنده شدن ترسناک نیست، آنجا ترسناک می‌شود که اراده‌ی دوباره بلند شدن را از دست می‌دهیم و خودمان را سرزنش می‌کنیم. دروغ چرا صادقانه می‌گویم که من بیشتر باخته‌ام تا برنده شوم و با هربار باختن چیزهایی را از دست داده‌ام آدم‌هایی را... حالا که سی و یک ساله هستم اما دیگر پذیرفته‌ام که این باختن حقیقت زندگی‌ست، مثل مرگ که تلخ است اما واقعیت جهان است. دیگر برایم مهم نیست که وقتی برنده می‌شوم کسی باشد که حلقه‌ی گُلی به گردنم بیندازد و یا اگر ببازم، طردم کند. حالا می‌دانم که تنهای تنها باید با حقیقتِ برد و باخت کنار بیایم و برآیندش می‌شود زندگی من! #آلن_دو_باتو

نوشته بود: "به محض اینکه درد به شما درسش را بدهد از بین می‌رود؛ "

درسته که به پای اصل آهنگای هایده نمی‌رسه ولی هوش مصنوعی یه جاهایی از دل آدمو می‌تونه گرم کنه … 🩵

‏پندی برای یک عمر: نگذار مردم درباره‌ات زیاد بدانند. • لاادری.

هميشه از هر آدمى به اندازه شعورش انتظار داشته باش، اين‌طورى كمتر عذاب ميكشى...

شاید بتوان گفت آخر روان‌درمانی این است که آدم برود آن کاری که دوست دارد را انجام دهد. اینکه دیگر قرار نیست همهٔ حواست به این و آن باشد و ببینی چه می‌شود، کسی خوشش می‌آید یا نه محدودیت‌ها و ضعف‌هایت را می‌پذیری؛ اگر نقصی داری خودت را محکوم نمی‌کنی و  خودزنی و سرزنش را کنار می‌گذاری و همه‌اش‌ چشمت به دیگری نیست که او چکار می‌کند و من چرا آن کار را نکردم. اینکه همهٔ کارهایی که می‌کنم به انتخاب خودم هست و فردا هم می‌توانم انتخاب دیگری داشته باشم. #وحید_اکبری @deepmod

یک اصطلاحی در مدیریت منابع انسانی هست که پیشنهاد می‌کنم همین اول سالی، تلاش کنید در عرصه‌های مختلف زندگی جاریش کنید: First who, Then what اینکه با چه کسی همراه می‌شوید، خیلی مهمتر از این است که چکار می‌کنید، میخواهد در زندگی باشد، در کار و شراکت باشد، در سفر باشد یا در رفاقت. 💬SiamakGhassemi Artikal @Kafiha

✨

در آغوشم بگیر از خود رهایم کن 🩵

فرامرز اصلانی درگذشت 🖤

‏اگه بخوام به عنوان روانشناس برای سال جدید بهت توصیه‌ای کنم... ‏بیشتر از همیشه احساساتت رو ابراز کن، غم، شادی، عشق، از جمله چیزهایی که بعدا بسیار حسرتش رو خواهی خورد ابراز نکردن احساساتته ‏راحت بگم موفقیت هیچ رمز و رازی نداره ‏اگه بخواد یه کلید داشته باشه، اونم استمراره ‏+پس توی سال جدید، راحت جا نزن. ‏قطعا قراره یه روزهایی توی سال جدید افتضاح باشه، هیچ چیز خوب پیش نره ‏+بهم قول بده اون روزها با خودت مهربون تر باشی ‏نگران آینده نباش،اگر هم دلت میخواد نگران باش، فقط بدون که نگرانی همون اندازه مؤثره که جویدن آدامس بادکنکی درحل یک مساله جبر. ‏مشکلات اساسی زندگیت، بی تردید چیزهایی خواهند بود که هرگز به مخیله ذهن نگرانت خطور هم نکردن ‏بخوام یه عادت رو پیشنهاد بدم از زندگیت حذف کنی؟ ‏خودت رو باهیچکس مقایسه نکن فایده‌ای جز نابود کردن عزت نفس خودت نداره ‏بخوام یه عادت رو بگم به زندگیت اضافه کنی؟ ‏ورزش رو هرجور شده بیار توی برنامت و قدر زیبایی و جذابیت رو بدون، نذار صفحات زیبایی بهت القا کن دارای نقصی ‏صادقانه بگم هیچ رابطه‌ای توی هیچ سطحی ارزشمند تر از خودت و سلامت روانت نیست ‏و در آخر اون چیزی که ۴۰۲ بهت خیلی خوب یاد داد رو با خودت به ۴۰۳ ببر، قطعا بسیار بدردت خواهد خورد...

امروز سال جدید شروع می‌شود. تبریک سال جدید گفتنی نیست. باید به آن عمل کرد. با ماچ و بوس و لیس و بغل و غیره. از فرق سر تا هر جایی که خودتان صلاح می‌دانید. این کارها را حتما جلوی بچه‌هایتان انجام بدهید (به غیر از بخشِ غیره) تا آموزش ببینند. همانطور که فحش و خشونت را به خوبی یادشان می‌دهیم. پس جلوی آن‌ها ببوسید و بغل کنید تا اِبراز دوست داشتن را یاد بگیرند. شکر و کالباس و سوسیس کم بخورید. به غریبه‌ها لبخند بزنید و از لبخندِ غریبه‌ها نرمید. متاسفانه کلیشه‌ای‌ترین حرف‌ها هنوز تنها نسخه‌ی خرسندی‌ و شادی است: خوبی کنیم به همدیگر. یادی هم کنیم از مرحوم حسین منزوی که می‌گفت پنجاه سال دیگر کسی خودمان را به یاد نمی‌آورد و فقط شعرهای‌مان است که در خاطر می‌ماند. حرف حسین آقا را تعمیم بدهیم به این‌که فقط خوبی و لبخند است که از ما به یاد می‌ماند. مثل من که هنوز آن دختر زیبایی را که بیست و هفت سال پیش در ترمینال جنوب به من لبخند زد، در خاطر دارم. چهره‌‌ی او و راننده لوانتور و بلیت‌فروش فراموشم شده اما لبخند دختر مثل روز اول جلوی چشمم است. بابت همین هم از او به عنوان دختر زیبا یاد می‌کنم. پس من امسال را قبل از این‌که کسی اسمی روی آن بگذارد، سال لبخند و بوس و لیس و بغل نام‌گذاری می‌کنم. هر کس اسم امسال را عوض کند، از ما نیست. سال نو مبارک. بوس به روی ماه تک‌تک شما. بغل سفت و محکم. امیدوارم همین‌ها را شما به نفر کناری منتقل کنید. 👤فهیم‌ عطار

تو بهارِ همه‌ی فصل‌های من بودی...

متاسفانه یکی از درسهای زندگی که حتما یه روزی بهش می‌رسین اینه که تو ممکنه یه نفر رو با همه قلب و وجودت دوست داشته باشی، ولی اون فقط در لحظاتی که براش نفعی داشته تو رو دوست داشته!

ای کاش می‌تونستم تموم شدن زمستون و سرما رو نپذیرم. اما مثل همه‌ی چیزهای دیگه، برای این هم چاره‌ای نیست.

ای کاش می‌تونستم تموم شدن زمستون و سرما رو نپذیرم. اما مثل همه‌ی چیزهای دیگه، برای این هم چاره‌ای نیست.

کنار ما باش که محزون، به انتظار بهاریم.

رنج او آن‌قدر طولانی شد که اطرافیانش به آن عادت کردند و از یاد بردند که او سخت در عذاب است. • آلبر کامو

@inspiradoo❄

واقعیت این است: ما خیلی به دیگران نیازمندیم، امّا جسارت ابراز کردنش را نداریم. ما به بودنِ دیگری، به نگاهش، تحسینش و یاری‌اش نیازمندیم. اغلبِ ما تابِ تنهایی را نداریم. عجیب هم نیست، ما آدم‌ها برای تنهایی ساخته نشده‌ایم. ما دل‌بسته‌ایم. امّا هزار کار می‌کنیم تا به دیگری نگوییم که به او نیاز داریم، نگوییم قدرش را می‌دانیم، نگوییم که اگر نباشد جای خالی‌اش آزارمان می‌دهد، نگوییم که برایمان مهم است. گاهی بلد نیستیم. آخر چند نفر از ما ابرازِ صادقانه را دیده‌‌ایم؟ چند نفر از ما یاد گرفته‌ایم که آدم‌ها می‌توانند وسط روزهای معمولی زندگی بگویند قدر هم را می‌دانند و چقدر خوب است که هستند. چند نفر از ما چنین چیزی را خطاب به خودمان شنیده‌ایم؟ گاهی هم مسئله بلد نبودن نیست، ترسیدن است. می‌ترسیم ابراز کنیم و در بازیِ قدرت دستِ بالا را از دست بدهیم، می‌ترسیم ابراز کنیم مبادا دیگری طلبکار بشود، می‌ترسیم بگوییم برایم مهمی، اما آن دیگری (پدر، مادر، خواهر، برادر، دوست، شریک) شبیهش را به ما نگوید. می‌ترسیم بگوییم و دیگری را بترسانیم، می‌ترسیم وابسته به نظر برسیم، می‌ترسیم دیگری رهایمان کند، می‌ترسیم مسئولیت زیادی روی دوشمان قرار بگیرد. می‌ترسیم احساساتی به نظر برسیم. می‌ترسیم دیگری ما را پس بزند. خلاصه اینکه خیلی می‌ترسیم و ابراز نمی‌کنیم. به جایش چه می‌کنیم؟ اجتناب می‌کنیم، بهانه می‌گیریم، دعوا راه می‌اندازیم، بدبین می‌شویم، طوری رفتار می‌کنیم که گویی بود و نبود دیگری فرقی برایمان ندارد، بی‌توجهی می‌کنیم و ... . اما واقعیت این است که نیاز داریم از نیازمان به دیگری بگوییم، از قدردانیمان حرف بزنیم و در دلِ همین ابراز، با او درباره مشکلاتمان با هم گفتگو کنیم. #محمود_مقدسی @deepmod

تو یه کتابی خوندم که نوشته بود: یکی از نشانه‌های بلوغ رفتاری در ارتباط با دیگران اینه‌ که فرد مقابل رو شخصی در حال تغییر ببینیم و اسیر برداشت‌های خودمون از گذشته‌ی اون آدم نباشیم. تغییر تنها پدیده‌ی غیرقابل تغییره و آدم‌ها ممکنه رفتاری که امروز دارن رو فردا دیگه نداشته باشن.

یعنی شماها دوست ندارید یه ۴ ۵ سال گم و گور شید، اصلا ازتون خبری نباشه، رو خودتون تمرکز کنید و خودتونو پیدا کنید بعد برگردید؟ 💬hamid Artikal @Kafiha

نمیدونم درک میکنی چی میگم یا نه؟ ‏ولی اینجوریه که یهو به خودم میام میبینم باز دارم برای چیزی که قبلا چند بار کامل پذیرفتم و کنار اومدم باهاش، غصه میخورم...

فارغ از هر چه که ناراحتم می‌کند از بابت تو خوشحالم. •آلبر کامو

و‌ نگه داشتن مهم تر از بدست آوردن است: 💬hajhossein Lidia @kafiha