سندرم نويسندگى

من حتی با خودم هم چیز مشترکی ندارم، چه رسد با دیگران. . ✍️🏻فرانتس کافکا/یادداشت‌ها . @writing_syndrome

نظرم عوض شد، با موسیقی ملایم‌تر شب به خیر🌺❤️

حالِ آن‌کس را دارم که چیزی را به رویا دیده و چون بیدار شود، لذتِ آن هنوز باقی‌ست، اما رویا را به یاد نتواند آورد. زیرا که مکاشفه‌ی من از خاطرم رفته است، اما لذتی که از این بابت بردم هنوز در دلم باقی است... و شب به خیر🌛

I'll give you something more And you'll fade away

بعضی روز‌ها بد‌شانسیم... @wriring_syndrome

There's things I wanna say to you But I'll just let you live Like if you hold me without hurting me You'll be the first who ever did

ترجمه‌ی قطعه سؤال بسیط خواننده: اصاله نصری دوست دارم ازت یک سوال ساده بپرسم… چرا لایق این نیستم که یک جواب بهم بدی؟ چرا وقتی نزدیکتم همه‌ی ‌چیزهایی که آرزو داشتم رو پیدا می کنم؟   چرا مردم رو با نام تو صدا می کنم؟ و می ترسم که با تو دشمنی کنم؟ فکر میکنم هوایی رو که تنفس میکنم با تو قسمت می کنم   چرا همه ی مردم رو شکل تو می بینم؟ چرا سختی های تو رو به دوش می کشم؟ حس می کنم نیمی از من شکل خودمه و نیمی دیگه‌اش شکل تو… درون تو چیزهایی هست که درون منه کم کم زیاد میشه درون ما چیزهای زیادی مثه همه و یکیه هر کاری رو برای تو انجام می دم انگاری برای تو زندگی می کنم با اینکه قویم در همه چیز محتاجتم

اجرای زنده رو هم ببینید و لذت ببرید🌺

مرا ببخش اگر چیزی‌که برای تو ناچیز به‌نظر می‌رسد، برای من همه‌چیز است. ژوزه ساراماگو

باید زنده بمانیم. هنوز هم باران هست. راه، رویا، روشنایی هست. شب فقط استعاره است، شب هرگز دشمن کسی نبوده است. ما در ستایش زنده ماندن به شادمانی رسیده‌ایم. ما زنده می مانیم، ما باید زنده بمانیم. باران خوب است، بوسه خوب است؛ بوسیدنِ بی پایانِ در تو شدن، با تو شدن، از تو شدن. خورشیدهای بی‌شماری در چشم‌های من مخفی مانده‌اند، ما طلوع خواهیم کرد. صبح نزد من است. من نزد توام، تو نزد زندگی. ما نباید بمیریم، رویاها بی مادر می شوند. 📝سید علی صالحی

«باران تندی می‌بارد. گاهی صدای چرخ ماشین‌هایی که در مون‌پارناس از روی آسفالت خیس می‌گذرند می‌آید. دلم می‌خواست می‌زدم به خیابان و در دل تاریکی خلوت و سرد دم صبح شهر کمی راه می‌رفتم. اما به عشق آب باران دل از نرمای گرم رخت‌خواب کندن، آدم دریادل می‌خواهد.‌» - روزها در راه

Everyday I carry you in my heart

نمی‌دانم موفقیت یک داستان عاشقانه چیست، اما این را خوب می‌دانم که شکست عشقی وجود ندارد. این یک تناقض مفهومی است. عشق چنان احساس پیروزی و فتحی در انسان به وجود می‌آورد که می‌شود از خود پرسید چرا خواستار چیزی بیشتر از آن هستیم... 📝املی نوتومب

«بله، به تو احتیاج دارم! زیرا تو تنها کسی هستی که می‌توانم درموردِ رنگِ یک ابر با او صحبت کنم.» 📝ولادیمیر ناباکوف-نامه به ورا

زوج RongRong و inri نزدیک بر بیست سال است که کنار هم عکاسی می‌کنند. وقتی که مصاحبه‌گر مجله می‌پرسد چه می‌خواهید بگویید؟ رانگ‌رانگ جواب می‌دهد: اگر به روز اول ما برگردید، هیچ کلمه‌ی مشترکی نداشتیم. چه می‌خواهیم بگوییم؟ به عکس‌ها نگاه کنید.

زور بی‌خود می‌زدم. گرسنه نبودم و غذا می‌خوردم، خسته نبودم و می‌خوابیدم، غمگین بودم و می‌خندیدم. خودم را که داشت خودم را فریب می‌داد متعجب نگاه می‌کردم و در دل افسوسش را می‌خوردم‌.

غروب جمعه‌ نیز حتی دیگر دلگیر نیست؛ بی‌حس است، مثل دیوار سفید بدون لک. تعطیلی وسط هفته دیگر جذاب نیست. کاری برای انجام دادن نیست، برنامه‌ای نیست، هدفی نیست، آینده‌ای نیست و همه‌چیز معنای خود را از دست داده است؛ گویی با قطار سریع‌السیری به سمت زوالی پایان‌ناپذیر حرکت می‌کنیم. پ ن: برای یکشنبه‌ای که بسیار جمعه است

واقعیت این است که ما همگی در این سیاره، تنها هستیم. هر کدام از ما کاملا تنهاییم و هرچه زودتر این حقیقت را بپذیریم، به نفعمان خواهد بود. بسیاری از مردم تنها زندگی می‌کنند، چه ازدواج کرده باشند و چه مجرد باشند. بدون هیچ یافتنی، همیشه در جستجو 📝ریچارد باخ

خواب هم دیگر وظیفه‌ خود‌‌ را به درستی انجام نمی‌دهد، مستهلک‌ شده و دیگر زورش به این حجم از مشکلات نمی‌رسد!

من منتظر بودم برای کسی که هرگز نخواهی شد . @writing_syndrome

در سال ۱۹۸۱، دختری ۲۲ ساله به نام فرانچسکا وودمن در منهتن خود را از پنجره پرتاب و خودکشی می‌کند. پنج سال بعد در اتاقش ۸۰۰ عکس پیدا می‌شود.