Reasonable Mind

در علف‌زارِ پیش از شیوعِ تکلّم آخرین جشنِ جسمانیِ ما به پا بود در زمان‌های پیش از طلوعِ هجاها محشری از همه زندگان بود. #سهراب_سپهری ‌

درست است که رنج می‌تواند سازنده باشد؛ امّا باید مراقب بود که همچنین می‌تواند آموزه‌ای به شدّت سمّی نیز باشد. درّندگان همواره با استفاده از آن، رفاه، برخورداری، آسایش و حقوقِ شهروندی را خوار و خفیف جلوه می‌دهند، و از طریقِ آموزهٔ رنج-سازندگی به مردم اینگونه می‌نمایند که هرچقدر بیشتر عذاب و محرومیت را تحمّل کنند و قانع باشند، بیشتر رشد خواهند کرد؛ اینگونه در چشم‌شان از «فقر» نوعی ارزش می‌سازند تا خودشان هرچه بیشتر از سهمِ زندگی بهره‌مند شوند. #علیرضا ‌

‌ ‌ نکته‌ای که در فلسفه‌ی کانت شاید کمتر به چشمِ خوانندگان خورده باش درحالی‌که از اهمیتِ بالایی برخوردار است، این است که: همان‌طور که خودش این مطلب را تصریح کرده است، دامنه و حوزه‌ی فعالیتِ فاهمه از شهود وسیع‌تر است امّا به هیچ وجه فاهمه برای شناختِ ابژکتیو، از ابژه‌های حواس حوزهٔ وسیع‌تری ندارد. این یعنی فاهمه می‌تواند با استفاده از بکارگیریِ مفاهیم و قوهٔ تخیّل کار کند درست همان‌طور که یک دستگاهِ آبمیوه‌گیری می‌تواند بدونِ میوه روشن باشد و فعالیت کند؛ امّا این نوع فعالیت هیچ کاربرد و هیچ فایده‌ای ندارد و فاهمه برای به دست آوردنِ شناختی ابژکتیو لاجرم باید با ابژه‌ها در ارتباط باشد و برای این ارتباط هم راهی ندارد مگر عبور از فیلترِ شهودِ حسی، که همواره فاهمه را محدود و مهار می‌کند. #علیرضا #ایمانوئل_کانت ‌

دولا روشفوکو به خوبی دریافته است که فقدان، باعث از بین رفتن انفعالاتِ ضعیف می‌شود امّا انفعالاتِ قوی را افزایش می‌دهد؛ درست همان‌گونه که باد شمع را خاموش می‌کند ولی آتش را شعله‌ور. فقدانِ طولانی‌مدّت، طبیعتاً تصوّر ما را تضعیف می‌کند و انفعال را تقلیل می‌دهد؛ امّا جایی که تصوّر آن‌قدر قوی و سرزنده باشد که بتواند از خود حمایت کند، ناخشنودیِ برآمده از فقدان، انفعال را افزایش می‌دهد و به آن نیرو و تندیِ تازه‌ای می‌بخشد. #رساله‌ای_درباره_طبیعت_آدمی #دیوید_هیوم ترجمهٔ: جلال پیکانی ‌

‌ ‌ کسی که قدرت دارد، حق هم داره. حق داشتن، همان قدرت داشتن است و قدرت داشتنْ همان حق داشتن. در جامعه، کسی که در رأسِ حکومت نشسته است و همه‌ی حقوقِ جامعه را در چنگالِ خویش گرفته است، این کار را به واسطه‌ی قدرت‌اش انجام می‌دهد و نه هیچ اعتبارِ دیگری؛ از این رو، مشروعیت‌اش به هیچ اعتبارِ دیگری اَعم از الوهیت، یا اتصال به خدا، یا خِرَد و نبوغ، و غیره نیست، بلکه فقط و فقط به‌خاطرِ قدرتی‌ست که نخست به واسطهٔ آن سُلطه‌ی خود را حاکم کرده و سپس مجال یافته تا بر اعتبارِ خویش در چشمِ عوام با عناوینِ کاذب بیفزاید. اعتبارش تنها به لطفِ قدرتی‌ست که به راحتی می‌تواند از او ستانده شود. #علیرضا ‌

ارادهٔ پادشاه، تا جایی نیرویِ قانون را در اختیار دارد که شمشیرِ مدینه را در دست داشته باشد؛ زیرا فقط قدرت، حقِ حُکمرانی را مُعیَّن می‌کند. #رساله_سیاسی، ص ۱‌۱‌۳ #باروخ_اسپینوزا ‌

جایِ سخنان و افکارِ پُرمایه، فقط جمعِ پُرمایه است؛ جمعِ عادّی از این‌گونه سخنان نفرت دارد، زیرا اگر بخواهیم در آن‌جا موردِ پسند واقع شویم، به‌ ناچار باید سطحی و کوته‌فکر باشیم. از این‌ رو باید در چنین جمعی شخصیتِ خود را نفی کنیم و سه‌چهارمِ آن را کنار بگذاریم تا شبیهِ دیگران شویم. البته در این صورت از موهبتِ وجودِ دیگران برخوردار می‌شویم، امّا به هر اندازه که آدمی ارزشمندتر باشد، بهتر درک می‌کند که در این‌جا سود، زیان را جبران نمی‌کند و این معامله به ضررِ او تمام می‌شود. زیرا آدمیان غالباً بی‌بضاعت‌اند، یعنی چیزی ندارند که ملال، ناراحتی، ناخوشایندی و نفیِ شخصیت را که حاصلِ معاشرت با آنان است جبران کنند. از این‌ رو گِردهمایی‌ها معمولاً طوری هستند که آن‌کس که تنهایی را برمی‌گزیند سود بُرده است. #آرتور_شوپنهاور ‌

#قانون_اساسی #اصل_هفتم ### اصل هفتم طبق دستور قرآن كریم: (وَ أمْرُهُمْ شُوری‏ بَینَهُم( و )شاوِرْهُمْ فِی الأمْرِ)، شوراها: مجلس شورای اسلامی، شورای استان، شهرستان، شهر، محل، بخش، روستا و نظایر اینها از اركان تصمیم ‏گیری و اداره امور كشورند. موارد، طرز تشكیل و حدود اختیارات و وظایف شورا‏ها را این قانون و قوانین ناشی از آن معین می‏كند. توضیحِ ساده: این اصل می‌گوید که طبق دستور قرآن، شوراها در تصمیم‌گیری و اداره امور کشور نقش مهمی دارند. این شوراها شامل مجلس شورای اسلامی، شورای استان، شهرستان، شهر، محله، بخش، روستا و شوراهای مشابه هستند. این قانون و قوانین مرتبط با آن، نحوه تشکیل، اختیارات و وظایف این شوراها را مشخص می‌کنند. مثلاً شورای شهر تصمیم می‌گیرد که چگونه خدمات شهری ارائه شود و نیازهای مردم محلی را برطرف کند. نقد این اصل ● در بسیاری از کشورهای پیشرفته، شوراهای محلی و منطقه‌ای با استقلال بیشتری عمل می‌کنند و نظارت دولتی کمتر بر آن‌ها اعمال می‌شود. این استقلال به آن‌ها امکان می‌دهد که با توجه به نیازهای محلی تصمیم‌گیری کرده و پاسخگویی بهتری به مسائل جامعه داشته باشند. در حالی که در ایران، نظارت و کنترل شدید بر شوراها، نقش و تاثیر آن‌ها را محدود می‌سازد و موجب کاهش کارآمدی آن‌ها در پاسخ به نیازهای محلی می‌شود.

آن‌هایی که می‌توانند پرداختن به امورِ دولت را از نظرها مخفی نگاه دارند، تسلّطِ تام و تمام بر دولت دارند و برخوردِ آن‌ها با شهروندان در زمانِ صُلح دوستانه‌تر از نگرشِ آن‌ها نسبت به دشمن در زمانِ جنگ نیست. هیچکس نمی‌تواند انکار کند که مخفی‌کاری اغلب به خدمتِ دولت می‌آید، امّا هیچکس هرگز اثبات نخواهد کرد که نمی‌توان بدونِ مخفی‌کاری همان دولت را پابرجا نگاه داشت. از سوی دیگر، محال است که کنترلِ مطلقِ کارهای عمومی را به کسی واگذاریم و در عین حال آزادیِ انسان را حفظ کنیم. از این رو، ابلهانه است که به قیمتِ فاجعه‌ای عظیم، از خسرانی ناچیز احتراز کنیم. طبعاً آنانی که پس از سُلطهٔ مطلق، دچار حرص و آز می‌شوند، این وردِ زبان‌شان است: «مخفی‌کاری در هدایت امورِ مدینه از اهمیّتی حیاتی برخوردار است.» آن‌ها ادّعاهای دیگری نیز مطرح می‌کنند و هرچه این ادّعاها بیشتر در لفافِ سودمندی و منفعت پیچیده شده باشد به احتمالِ بیشتر به بردگیِ سرکوبگر منجر خواهد شد. #رساله_سیاسی #باروخ_اسپینوزا ‌