𝖲𝖾𝗍𝗇𝖽𝖺🤍

من همیشه تنها بودم ، توی داستان زندگیِ من حتی همون یک‌نفرم نبود که حداقل برای چند ساعت بتونه منو از تنهایی بکشه بیرون و بگه با من باش ، من هواتو دارم ، دیگه تنها نیستی. یه چندوقتیه دارم شک میکنم ، به زندگی ، به خودم ، آدما ، آدمارو دوست ندارم ، یه جوری رفتار میکنن انگار وجود ندارم ، اینقدر دیده نشدم که حس میکنم تنها فرقِ من با یه مُرده فقط توی جسممون خلاصه میشه .

عصبانی شید، بد اخلاقی کنید یا اصلا هرکاری دلتون میخاد بکنید ولی هیچ‌وقت کاری نکنید که آدم حس کنه اضافیه، حس اضافه بودن گندترین حس دنیاست اگر جایی هم حس کردین اضافی‌اید از اونجا برید حتی اگه خونه خودتون باشه...

ودراخر؛ آدما به اندازه عذر خواهی‌هایی که بهت بدهکارن، از چشمت میوفتن-

براتون کسیو ارزو میکنم که: حامی باشه کسی که بتونید بدون ترس از قضاوت همه چیو بهش تعریف کنید! کسی که هیچوقت بهتون حس ناکافی بودن نده! کسی که جوری نگاهتون کنه انگار خوشگلترین موجود دنیایید! کسی که روزای خوب و‌ بد همیشه پیشتون باشه. کسی که پناهگاه باشه، کسی که وقتی دنیا آوار میشه رو سرتون بگید خداروشکر که دارمش! کسی که اگه کار اشتباهی کنید اولین نفر به اون زنگ بزنید. کسی که بودنش بیارزه به نبودن همه.

تو زندگیم هرچقد ی نفر واسم مهم باشه اگه ی روز بخواد از پیشم بره هیچموقع بهش نمیگم نرو چون اگه دوسم داشت و واسش مهم بودم هیچ وقت حتی ب ذهنشم نمی‌رسید که ترکم کنه.

تنها کسی که بهت اهمیت میده و براش مهمی اونیه که هرروز تو آینه میبینیش؛ از هیچ کسکشی انتظار نداشته باش!

یروز اونی که میترسی نباشه رو خودت حذف میکنی.