در جست‌و‌جوی آلاسکا

منم خیلی چیزها به خودم بدهکارم!

احساس می‌کنم خیلی چیزها هست که به خودم بدهکارم. چند روز زندگی بدون استرس، کشیدن تموم اون نقاشی‌هایی که میخواستم، دیدن تئاتر‌هایی که گوشه و کنار شهر برگزار میشن، پر کردن اتاق با کلی گل و گیاه که هم خونه‌ بشیم با هم، پوشیدن اون لباسی که به خاطر حرف بقیه نرفتم سراغش، نوشتن داستان‌هایی که دلم میخواد، آشپزی و سریال دیدن؛ من همه‌ی اینا رو به خودم بدهکارم.

امروز قاب این فیلم رو در دنیای واقعی مقابل چشمم دیدم دوستان‌. بلِسد!

دیدی وقتی یک کتاب یا داستان مورد علاقت رو تموم میکنی چه حسی داره؟ اما وقتی دوباره برمیگردی به صفحات اولش، دلت برای خودت تنگ میشه، برای چشم هایی که اولین بار این نوشته هارو میخوندن، برای اشک هایی که با رسیدن به قسمت هایِ غم انگیزش ریخته بودی، برای هیجانی که همراهِ شخصیت ها تجربه میکردی.. دلتنگِ تک تک اونها میشی. اینبار تو از پایان داستان خبر داری و اینبار تو تنها صفحاتِ از قبل خوانده شده رو مرور نمیکنی، بلکه اون قسمت از روح و خاطراتی که لا به لای اون ورقه ها جا گذاشتی رو به یاد میاری‌.

این قسمت هم ببینم و دیگه فقط درس، درس، درس.

‏ای روزهای آینده لطفی کنید، به آرامش بگذرید. دل‌های ما خسته است ... - لاادری

«آدم‌های مبتلا به رنجی‌ عمیق وقتی که شاد هستند بزرگی رنج‌شان معلوم می‌شود، طوری به شادی می‌چسبند که انگار از سر حسد می‌خواهند بغلش کنند و خفه‌اش کنند ...»