خورشید| نوشته‌های تقی دژاکام

📝 رضاخان ضد ایرانی بود، نظام برعکس #دانشطلب 🔸 کار رضاخان مثل این بود که قرمه‌سبزی را ممنوع کند و کار جمهوری اسلامی مثل اینکه علیه فست‌فود قانون بگذارد. یک عده می‌گویند اینها شبیه بوده‌اند چون هر دو از اجبار استفاده کردند! انگار در خلأ زندگی می‌کنیم و فرهنگِ ایرانی هیچ هویت و شخصیتی ندارد‌. 🔹 این وضعِ روشنفکرها و دانشگاهی‌ها در ایران است. حتی عوام نباید چنین اشتباهی بکنند و چنان قیاس خنده‌آوری ازشان سر بزند اما با کوهی از ادعای عقل و سال‌ها درگیری با علوم انسانی و فلسفه باز همین خبطِ کودکانه ازشان دیده می‌شود. ایران را تُهی فرض می‌کنند. 🔸 رضاخان خلاف جهتِ آب حرکت کرد و تنش و بحران ساخت اما جمهوری اسلامی سعی می‌کند آن حرکتِ معکوس را آرام کند و از شدتِ تنش‌ها بکاهد. یکی تهاجمی و غربی بود و دیگری تدافعی و ایرانی، یکی به زیان مردم است و دیگری در خدمت مردم. کجا شبیه‌ِ هم‌اند؟ 🔹 رضاخان طبقه‌ای ساخت که قرمه‌سبزی را تحقیر می‌کنند و خودشان را با فست‌فود خفه کردند تا شبیه غربی‌ها شوند. دقیقا بعد از سفر ترکیه و دیدنِ زن‌های لخت و پتی احساس حقارت کرد و وحشی شد. قرمه‌سبزی را عامل عقب‌ماندگی دانست و فست‌فود را نشانه تجدد. 🔸 فست‌فود ضرر دارد، وظیفه حکومت است که تا می‌تواند از رونق بیاندازدش. مالیات ببندد، جریمه کند، هر کاری انجام بدهد تا مردم کمتر سراغش بروند. اگر بعضی‌ها غلط‌شان را نمایش دادند و به خصوص بچه‌ها در معرض تغییرِ فرهنگ قرار گرفتند باید برخورد هم بکند. 🔹 آزادی و عدم دخالت حرفِ پوچی است. در سیاست هر کاری بکنید یا نکنید در حال تجویزید. دخالت نکردن در جایی که یک ابرقدرت با شرکت‌های بزرگش می‌خواهد فرهنگ غذایی‌تان را تغییر بدهد تا کاملا به‌شان شبیه و وابسته شوید خودفریبیِ رقت‌انگیزی است. 🔸 ما نسبت به حجاب و کشف حجاب علی‌السویه نبوده و نیستیم. هویتی داریم که روشنفکرها آن را ندیده می‌گیرند و پشت به قدرتِ جهانی می‌خواهند با زور تغییرش بدهند. از قضا باسوادترهایشان مثل فروغی که محرک اصلی کشف حجاب بود توحش بیشتری دارند. @maktubaaat

✳ بن‌گوریون راست گفته بود! - بخش پایانی سلام خدا بر همه مردانی که این روز‌های موعود را رقم زدند؛ از حسن طهرانی مقدم تا قاسم سلیمانی تا سلامی و قاآنی و حاجی‌زاده و نیرو‌های گمنامشان و همه مردانی که در لبنان و سوریه و یمن و عراق در این سال‌ها و ماه‌ها آتش تهیه این نبرد را ریختند و سلام خدا بر سرداران شهید زاهدی و حاجی‌رحیمی که خون پاکشان بهانه خوبی برای این پاسخ به‌یادماندنی شد و سلام بر رهبر مقتدر و سیاستمدار برجسته و تاریخ‌ساز خامنه‌ای عزیز و از همه مهمتر سلام و رحمت و رضوان خدا بر خمینی که به ما جرئت این طوفان داد. @tdejakam

✳ بن‌گوریون راست گفته بود! دیوید بن‌گوریون نخست‌وزیر اسبق رژیم صهیونیستی پس از گذشت سال‌ها از اعلام رسمیت این رژیم جعلی و در پی پیروزی‌های اسرائیل در جنگ شش‌روزه و جنگ رمضان (یوم کیپور)، جمله‌ای دارد که بسیار قابل تأمل است: «اسرائیل می‌تواند ۱۰۰ نبرد را ببرد و با مشکلاتش بسازد؛ اما اگر فقط یک نبرد را ببازد، به معنی مرگ آن است.» این سخن بن‌گوریون را نباید ساده تلقی کرد؛ او بخوبی از ریشه‌های تأسیس رژیم صهیونیستی و ساختار و سازوکار‌های داخلی و خارجی آن آگاه بود و بر اساس یک برآورد منطقی و حساب‌شده به این ارزیابی رسیده بود. البته او حق داشت وقتی پایان جنگ شش‌روزه‌ای را دیده بود که در آن تمام ارتش‌های عربی به صورت متحد وارد عمل شدند و کاری از پیش نبردند و جنگ رمضانی را که همان ارتش‌ها به اضافه تجهیزات نظامی گسترده زمینی و هوایی شوروی موفق نشدند اسرائیل را به مرز‌های ۱۹۶۷ برگردانند. او در زمانی مدیریت رژیم اشغالگر را به عهده داشت که دولت ایالات متحده در پی قطع نفت کشور‌های اسلامی، آشکارا جرئت حمایت سیاسی و نظامی از اسرائیل را نداشت و فرانسۀ ژنرال دوگل زیرکانه می‌کوشید خود را به هر دوطرف بی‌تعهد نشان دهد. زندگی ننگین و سراسر جنایت این نخست‌وزیر رژیم صهیونیستی در اوایل دهه ۷۰ میلادی خاتمه یافت و روز‌هایی را ندید که سال‌ها بعد در شرایطی که دولت‌های عربی، نه متحد علیه اسرائیل که متحد علیه رزمندگان مقاومت بودند، رژیم پوشالی صهیونیستی از یک گروه از جوانان مسلمان لبنانی شکست خورد و پس از ۲۲سال اشغال جنوب لبنان با حملات جوانان حزب‌الله لبنان برای اولین بار در تاریخ خود در سال ۲۰۰۰، تن به عقب‌نشینی آبروبَرانه‌‎ای داد که صدایش در تمام دنیا پیچید. بن‌‎گوریون نبود که ببیند همین جوانان لبنانی شش‌سال بعد درجنگ ۳۳روزه برای دومین‌بار در تاریخ، هیمنه پوشالی اسرائیل را شکستند و در مقابل همه تجهیزات مدرن زمینی و هوایی و دریایی قدرت‌های جهان، فقط با توکل به خدا و قرآن در برابرشان، چون کوه ایستادند؛ هم مقاومت کردند و هم به مدرن‌ترین تجهیزات نظامی آنان از جمله تانک‌های مثلاً افسانه‌ای مرکاوا حمله و آنها را نابود کردند و تصاویر وارونۀ آن را با تحقیرآمیزترین شیوه در دسترس رسانه‌های دنیا قرار دادند. بن‌گوریون نبود که ادامه این دومینوی شکست را دو سال بعد در دسامبر ۲۰۰۸ در ماجرای جنگ ۲۲ روزۀ اسرائیل در غزه ببیند که با یکصد جنگنده شروع شد، اما با شکست و عقب‌نشینی کامل صهیونیست‌ها و سرافکندگی آنان بدون نتیجه به پایان رسید. بن‌گوریون شانس داشت که هفتم اکتبر ۲۰۲۴ و جنایات تاریخی و نسل‌کشی بی‌سابقه اسرائیل در غزه را ندید که هم‌اکنون پس از هفت‌ماه از پسِ به قول خودشان یک گروه کوچک فلسطینی –حماس- برنیامده‌اند.  این شکست‌ها در شرایطی است که برخلاف دهه شصت میلادی، همه قدرت‌های بزرگ دنیا از رژیم اشغالگر و کودک‌کش اسرائیل، هم آشکارا و هم متحد و یکپارچه، حمایت سیاسی، نظامی، لجستیک و حقوقی! دارند و اجازه صدور قطعنامه در مقابل جنایات و فجایع آشکار او را نمی‌دهند. در میان همه این شکست‌ها و تحقیرها، اما اسرائیل برای اولین بار نه از یک جنبش یا یک گروه از جوانان فلسطینی یا لبنانی که ۲۴ساعت پیش از یک نظام سیاسی مستحکم به نام «جمهوری اسلامی ایران» شکست سنگین و تاریخی خورد؛ در عملیاتی که غافلگیرانه نبود و از قبل همه دنیا از آن اطلاع داشتند و زمان آغاز و پایان چندساعتۀ آن رسماً اعلام شد، در عملیاتی که هدف آن هیچ بیمارستان و مهدکودک و مدرسه و محیط غیرنظامی نبود، در عملیاتی که در پاسخ به حمله چند روز قبل اسرائیل به ساختمان کنسولگری کشورمان صورت گرفته بود و چند مقام ارشد مستشاری ما را به شهادت رسانده بودند، در عملیاتی که دو هدف اصلی نظامی داشت و هر دو هدف یعنی پایگاه نظامی در جولان اشغالی که عملیات علیه کشورمان از آنجا کلید خورده بود و پایگاه هوایی نقب که محل استقرار تعداد زیادی جنگنده از جمله F۳۵ بوده و به گفته بسیاری از منابع کاملاً غیرقابل استفاده شده و آسیب جدی دیده و به گفته برخی از منابع تلفات نظامیان آن بین ۴۰ تا ۶۰ نفر تخمین زده می‌شود. از روز نحس ۱۴ می‌۱۹۴۸ و تأسیس رژیم اشغالگر ۷۵ سال و ۱۱ ماه می‌گذرد، اما در همه این‌مدت، هیچ‌گاه رویترز و سی‌ان‌ان و رسانه‌های جهان برای هیچ عملیاتی نگفتند که «ایران در حال بلعیدن اسرائیل است»، «این بزرگ‌ترین حمله پهپادی تاریخ جهان بود»، «ایران، اسرائیل را خوار کرد» و تعبیراتی از این‌دست. هیچ‌گاه در بین تحلیلگران داخل خود رژیم صهیونیستی این مقدار ناامیدی و یأس از آینده و در بین امت اسلامی و آزادگان جهان این‌مقدار امید و شادی و نشاط وجود نداشته است.  آری، بن‌گوریون راست گفته بود؛ مرگ اسرائیل حالا فرا رسیده است. حالا رژیم اشغالگر با «وعده صادق» ایران، باید به پایان سلام کند.  @tdejakam

این یادداشت در صفحات اول و دوم #روزنامه_جوان امروز دوشنبه ۲۷ فروردین ۱۴۰۲ منتشر شده است. @tdejakam

واکنش کاربر لبنانی به حملات ایران به اسرائیل: ایرانیان فقط به هدف قرار دادن سفارتخانه‌یشان در دمشق پاسخ ندادند بلکه حتی به یهودیانی که در زمان پیامبر بر در خانه‌ی پیامبر زباله می‌انداختند نیز پاسخ دادند @BisimchiMedia

✳ صد شکر و صد حیف! «حسن روزی‌طلب» انصافاً هم در مؤسسه ایران و هم روزنامۀ ایران به معنی واقعی کلمه «انقلاب» کرد و آنجا را ارتقا داد. در زمان دو سال مدیریت او، ایران با ارزش‌های افزودۀ کمّی و کیفی فراوان به یک روزنامۀ جدی و قابل اعتنا تبدیل شد. بنده شخصاً رفتن روزی‌طلب را از این مؤسسه یک خسارت تلقی می‌کنم و معتقدم که حسن‌آقا فقط یک اشکال بزرگ داشت و آن اینکه برای اولین بار از زمان تأسیس روزنامۀ ایران، این روزنامه را از حالت روابط عمومی بودن صرفِ دولتِ مستقر درآورد و به یک روزنامۀ تراز تبدیل کرد. با این‌حال شنیدن خبر انتصاب «احسان صالحی» عزیز که از روزنامه‌نگاران و اهالی نجیب و در عین حال کاربلد رسانه است و امتحان خودش را در جایگاه‌ها و موقعیت‌های مختلف به‌خوبی پس داده است، واقعاً خوشحال‌کننده و امیدبخش است و باید به اهالی مؤسسه و روزنامۀ ایران بابت این انتصاب هوشمندانه تبریک گفت. بخصوص که صالحی خود در سال‌های پیش سابقه حضور و مسئولیت در این مرکز رسانه‌ای را هم با خود دارد. در حقیقت برای این دو اتفاق تلخ و شیرین، باید همان ضرب‌المثل مشهور را تکرار کرد که: صد شکر که این آمد و صد حیف که او رفت... @tdejakam

✳ راز آن حضور استثنایی - بخش دوم و آخر یک ارزشگذاری دیگر در کارهای آوینی آن است که او خود به آنچه می‌گفت اعتقاد داشت: - گاهی حرفی را کسی می‌زند و حرف بزرگی است؛ اما پیداست که خودش اعتقادی به این حرف ندارد. امّا این صدا، آن صدایی است که بزرگترین حرف‌ها را می‌زد و خودش اعتقاد داشت. مثلاً می‌گفت: «این جوانان ما، به راه‌های آسمان آشناترند تا به راه‌های زمین.» این را چنان می‌گفت که گویا راه‌های آسمان را خودش رفته، دیده و می‌داند که اینها آشناتر هستند! آوینی از «کامران» بودن تا «سید شهیدان اهل قلم» شدن راه زیادی را پیمود و تغییرات زیادی کرد؛ اما نه تغییر مانند سوپرانقلابی‌های سابقی که امروز به ارتجاع و انحطاط و ابتذال حقیرانه‌ افتاده‌اند که حتی مخالفان را هم به تعجب واداشته است. او برعکس و به تعبیر قرآن از «ظلمات» به «نور» در صیرورت بود. او حتی مانند کسانی نشد که خوب شده‌اند اما در همین حد که به نماز و روزه و عبادات خود برسند و کاری به کار سیاست و دشمن نداشته باشند. او هم در جبهه نظامی قدم گذاشت و هم در جبهه فرهنگی قلم زد، هم علیه بعث عراق نوشت هم علیه شیطان بزرگ و دشمن صهیونیستی برنامه ساخت: - انقلاب اسلامی به عنوان یگانه مظهر حق در جهان امروز، تنها در نبرد رودررو با باطل است که به تمامیت می‌رسد و اینچنین، رودررویی ما با آمریکا به عنوان مظهر بزرگ شیطان، اجتناب‌ناپذیر و حتمی است. - چگونه می‌توان هویت فلسطین را تغییر داد در حالی که اشغال فلسطین واقعه‌ای مربوط به هزاره‌های دور نیست که کسی آن را به یاد نیاورد؛ همه به یاد دارند که این قوم پلید[صهیونیست‌ها] چگونه با حمایت سیاسی و تسلیحاتی امپریالیست‌های تجاوزگر، سرزمین فلسطین را از صاحبان اصلی آن غصب کرده‌اند. - آیا فلسطینیان یک‌ بار دیگر به سرزمین خویش باز خواهند گشت؟ آتش این امید نه تنها در دل‌ها فرو ننشسته است بلکه هر چه می‌گذرد شدت و حرارت بیشتری می‌یابد. نکته مهم آخر هم اینکه آوینی در دفاع از انقلاب اسلامی، در حمایت از امام خمینی و رهبری و آرمان‌های آن، دچار هیچ‌گونه خودسانسوری و خجالت و رودربایستی و ترس نشد. محکم ایستاد و هزینه این ایستادن را هم روزبه‌روز به روزنامه‌های سوپرانقلابی‌های وقت پرداخت! چیزی که امروز خیلی از مؤمنان به انقلاب و نظام در میانهٔ بمباران تبلیغاتی دشمن و فضاسازی‌های گسترده رسانه‌ای به آن احتیاج دارند. @tdejakam

✳ راز آن حضور استثنایی - بخش اول به نظرم مراسم تشییع شهید آوینی در روز ۲۲ فروردین سال ۷۲، یکی از استثنایی‌ترین مراسم‌ها پس از فقدان هنرمندان و اهالی فرهنگ پس از انقلاب اسلامی است. آن‌روز ساعت نه‌ونیم صبح هنگامی که دوستداران سیدمرتضی آوینی در حیاط حوزه هنری جمع شده بودند تا با او وداع و پیکر او را تشییع کنند، ناگهان شرایط تغییر کرد و رهبر انقلاب اسلامی را در میان خود دیدند که به سمت تابوت آوینی رفت و با قرائت فاتحه به روح این هنرمند شهید ادای احترام کرد. این اتفاق تا آنجا که یادم می‌آید برای کسی دیگر تکرار نشد. اما معنای این حرکت رهبر عزیز انقلاب چه بود و چه باعث شده بود آن‌روز صبح به تیم همراه خود بگوید «من امروز باید حتماً در این مراسم شرکت کنم»؟ شاید رمز و راز این حضور استثنایی را بتوان در یادکردهای مکرر آقا از شهید آوینی در مناسبت‌های مختلف جست‌وجو کرد؛ آنجاها که ایشان از آوینی در کنار کسانی چون چمران، حججی و حتی سردار سلیمانی نام می‌برد و آنها را «الگو» و «قهرمان» نسل‌های بعد می‌نامد. ببینید: - ما برای تربیت نسل جوان منطبق بر اهداف و آرمان‌ها و جهت‌گیری‌های نظام اسلامی دچار فقرِ الگو نیستیم که سراغ فلان شخصیت تاریخی بیگانه برویم، بلکه الگوهای بزرگی همچون شهدای هسته‌ای، شهید چمران، شهید آوینی و شهید حججی داریم که با احساس مسئولیت و با قدرت و عزت و برای افتخار و سربلندی ملت، در مقابل دشمن ایستادند. - ما در هرجایی که کار انقلابی کردیم، این [الگو]ها را داریم. ببینید! کاری که شهدای هسته‌ای ما در زمینه‌های هسته‌ای که بسیار هم حسّاس است پیشاهنگش بودند، کاری که شهید طهرانی‌مقدّم پیشاهنگش بود، کاری که شهید کاظمی در زمینه‌ سلّول‌های بنیادی پیشاهنگش بود، کارهای بسیار بزرگی است. در زمینه‌های فرهنگی [هم] کاری که شهید آوینی پیشاهنگش بود و در این اواخر [هم] مرحوم سلحشور -که اینها پیشروان کار انقلابی در این کشورند- اینها را باید ترویج کرد، اینها را باید تقدیر کرد و نام اینها را باید گرامی داشت. کار انقلابی این است. اینکه من بارها تکرار می‌کنم که نیروهای انقلابی را و نیروهای حزب‌اللّهی را باید گرامی بداریم و باید نگه بداریم، به‌خاطر این است؛ کار وقتی با روحیۀ انقلابی شد، پیشرفت خواهد کرد.  این تعبیرها و یادکردهای مکرر و تأکید بر کلیدواژۀ «الگو» برای تربیت نسل جوان، نکته‌ای است که همین امروز هم شاید با شدتی بیشتر نیاز به مرور و تأمل دارد. ضمن اینکه در تعبیر رهبر انقلاب بر وجه «پیشاهنگ» ِ این حرکت‌ها و اقدامات علمی و فناوری و فرهنگی و هنری بودن هم اصرار شده است تا معلوم شود این وجه بنیانگذارِ این حرکت‌ها بودن، خود یک ارزشِ جداگانه و برتر است؛ ارزشی که جای خالی آن در بسیاری از حرکت‌های بعدی هم محسوس است: - من حالا این را می‌خواهم عرض بکنم -که این هم یک مطالبه جدّی و یک آرزوست، ان‌شاءالله این آرزو برآورده بشود- کاش کسانی بتوانند مثل شهید آوینی این جهاد عظیم و عمومی [در ماجرای کرونا] را روایت کنند؛ همچنان ‌که شهید آوینی با آن بیان شیرین و زیبا و اثرگذارِ خودش توانست جزئیّات جبهه را برای ما روایت بکند و آن را ماندگار بکند. کاش کسانی بتوانند این کار را بکنند؛ هم در گفتار و هم در نوشتار و هم در کارهای هنری و نمایش‌ها و پدیده‌های هنری. @tdejakam

این یادداشت در صفحات اول و دوم #روزنامه_جوان امروز دوشنبه ۲۰ فروردین ۱۴۰۳ به چاپ رسیده است. @tdejakam

وقتی کشوری در آستانه جنگ قرار میگیرد تمام دیدارهای غیر‌‌ رسمی شخص اول کشور به دلیل شرایط خاصِ موجود لغو میشود تا با فرمانده‌هان ارشد نظامی و اعضای شورای عالی امنیت ملی جلسات متعدد برگزار شود تا خلاءها و کمبود‌‌ها برای روزهای پیش روی جنگی برسی شود. دقیقاً در بحبوحه خبر‌هایی که هر لحظه آغاز جنگ را روایت می‌کند درست در زمانی که مرز‌های خاکی، آبی و دریایی و تمام پدافندهای کشور در حالت آماده باش قرار گرفته‌ است و موشک‌های بالستیک سجیل و خیبر شکن و فاتح در آستانه غرش هستن، اینجا در جمهوری اسلامی ایران در خیابان کشور دوست در حسینیه‌ای به نام امام خمینی رحمة الله پیرمرد حکیم ما هشتاد دقیقه دلسوزانه پای درد و دل و انتقادات دانشجوها می‌نشیند و از آینده روشن کشور سخن میگوید و نماز جماعت خوانده میشود و دانشجویان روزه خود را با چای شیرین افطار می‌کنند و می‌روند.. بله ما دلمان از حوادث پیش رو قرص است اینجا جمهوری اسلامی ایران مملکت آقا صاحب الزمان است.