روانشناسی-احساس خوب

⊱ولی چقدر شادی به ما می‌آمد! چقدر لبخند، به قامت روانمان اندازه بود و چقدر خوب و کودکانه بلد بودیم ذوق کنیم!ما بهتر از هرکسی بلد بودیم با ساده‌ترین‌ها شاد باشیم و تا آخرین ذره‌ی باقیمانده، طعم خوشبختی‌هامان را بچشیم.چقدر به ما می‌آمد دست در دست هم وسط این خیابان‌های چهارفصل، برقصیم ونمونه‌ی عینیِ یک انسان خوشبخت و بی‌غصه باشیم.چقدر به ما نمی‌آمد غمگین باشیم و پیراهن گشاد و دریده‌ی اندوه،چقدر روی چهره‌ی معصوم آرزوهامان، زار می‌زد.لب‌های ما را برای لبخند آفریده‌بودند، برای حرف‌های عاشقانه گفتن، برای بوسیدن و بوسیده شدن؛ نه اینکه حامل دردهای ناتمامی در قالب کلمات باشند و مدام،بغضی کهنه را در خویش ببلعند.چقدر ما و شادی، به هم می‌آمدیم و چه حیف که اینقدر میانمان فاصله افتاده‌ است!نرگس_صرافیان_طوفان

رودخانه داوکی یکی از تمیزترین رودخانه های آسیاست. این رودخانه در مرز بنگلادش قرار دارد. آب مایل به سبز مایل به آبی رودخانه به قدری شفاف است که حتی با ایستادن بر روی پل معلقی که دو ساحل رودخانه را به هم متصل می کند، می توان کف رودخانه را دید. منظره رودخانه به قدری خیره کننده است که به نظر می رسد قایق ها در واقع روی هوا شناور هستند و هیچ آبی در زیر آنها وجود ندارد !

🇵🇸🇵🇸 🇵🇸🇵🇸 🇵🇸🇵🇸 کاش بچه ها نمی مردند... کاش برای مدتی کوتاه به آسمان می رفتند و آنگاه که جنگ تمام شد سلامـت به خانه باز میگشتند و وقتی پدر و مادرشان می پرسیدند کجا رفته بودید؟ میگفتند رفته بودیم با ابرها بازی کنیــم غسان کنفانی

#نتایج_پژوهش سلول‌های بنیادی انسان را برداشتن و مجبورشون کردن به #نورون تبدیل بشن (شبیه نورون‌های مغز) و با اتصالشون به تراشهسلول‌های بنیادی انسان را برداشتن و مجبورشون کردن به #نورون تبدیل بشن (شبیه نورون‌های #مغز) و با اتصالشون به تراشه، یه بیوکامپیوتر به اسم مغزافزار (Brainoware) ساختن. بیوکامپیوتری که میتونه تشخیص بده صدایی که میشنوه مال کیه و معادله ریاضی حل کنه! https://www.nature.com/articles/s41928-023-01069-w

#کتاب_صوتی کتاب صوتی مدیریت استرس اثر تاد دوت برای افرادی که استرسی هستن و همش در حال کندن پوست لب و جویدن ناخناشون هستن.

بیشتر ما فکر می کنیم که نتیجه منطقی محبت و لطف به دیگری، دریافت لطف و محبت است. این پیش فرض را اگر تغییر بدهیم، از بسیاری از زخم های ارتباطی کاسته می شود. خلاف تصور عمومی، اگر کسی به ما لطف و محبت ویژه کند و به خصوص در هنگامه سختی و آسیب پذیری دست مان را بگیرد، در نهانِ روان نسبت به آن فرد خشمگین می شویم. در ذهن به دنبال ویژگی های منفی او می گردیم و در نهایت حتی ممکن است از او فاصله بگیریم. این اتفاق میان روانکاو و مراجع نیز آنقدر شایع است که برایش اصطلاح و تحلیل وجود دارد اما حداقل در آن رابطه، روانکاو از پیش انتظار این خشم را دارد. در مناسبات ساده اجتماعی اما، اکثریت ما از این حس غافلگیر می شویم. به خصوص که بیشترین پاداشی که طالب آن هستیم «قدر دیدن» و «تحسین شدن» از جانبِ کسی است که به او محبت کرده ایم. زخمی که این قدرنادانستگی به روانِ ما می زند عمیق تر از زخم دشمنی است. بهتر است پیش فرض را تغییر دهیم و آگاهانه ترین مرز روانی را میان خودمان و کسانی که به آنها لطفی ویژه کرده ایم قرار دهیم. https://t.me/ehsasekhooob