آنتی هیستامین

گاهی اوقات، به مرزهای بین خودتون نگاه کنید. یعنی بین خودتون و اونا که حرف شما رو میزنن یه تمییزی قرار بدید. حالا من نمیگم عین بقیه عزاداری کنید و عزا بگیرید و اینا، ولی جون مادرتون یه طوری هم رفتار نکنید که آدم مردد بشه بین یاعلی و یازهرا و یارضا گفتنتون یا بازی‌کردنتون تو ساید یه مشت فاحشه که از خوشحالیشون دارن عکس نود میذارن کف توییتر. یادتون هم نره طرف هرچی بود با تمام نقدها (خودم شخص سراسر نقد داشتم بهش) ولی هیچوقت یه سند از دزدی خودش و امیرعبداللهیان منتشر نشد. نبوده که منتشر بشه، چون اگه داشتن عین سوتی‌هاش و رفتارهای رسانه‌ایش که سریع وایرال می‌شد. ابراهیم رییسی، با تموم نقدها بهش، آدم بود. چیزی که هشت سال قبلش نداشتیم.

سلام ممنون خوبم و امیدوارم شما هم خوب باشید. حال و حوصله مجازی ندارم چند وقته (از بعد از خدمت) و فعلا چسبیدم به کارای عقب مونده فضای واقعیم چون زندگی من، اتفاقات اطراف من و همه ابعاد شخصیتی و غیرشخصیتی و‌ مستقیم و غیر مستقیم من بیرون از اینجاست. اینجا نیمه فعاله، یعنی غیر فعال نیست و فعال هم نیست. زندگی بیرون از مجازی داره حال میده و به شما هم چنین چیزی رو پیشنهاد میدم (روزانه پنج شش بار گوشی دست می‌گیرم صرفا برای چک کردن پیام و ساعت و تماسی اگه باشه) القصه، دوست داشتید منت بذارید بمونید و اگه جای اضافی‌ای هست، لفت بدید. تا کی طول میکشه این غیر فعال بودن؟ نمیتونم براتون زمان تعیین کنم، ولی دارم تلاش می‌کنم که ایشالا با یه خبر خوب برگردم (که اونم تو فضای واقعیه ولی یه طورایی به شما هم بستگی داره) و نهایتا آیا حالم بده؟ به هیچ‌وجه. در پرانگیزه و پرکارترین دوران عمرم دارم به سر میبرم و صرفا دارم فشارهای روانی رو از روی خودم کم می‌کنم. حالا که زمان خوبی برای رسیدگی به یه سری چیزا نصیبم شده، دارم روی اونا کار می‌کنم. از این که هر دفعه حالم رو توی ربات خودم، از رفقام و حتی صفحه توییتر و اینستاگرام پرسیدید ممنونم. لازم بود توضیحاتی بدم. این شبا برای همدیگر بیشتر دعا کنیم 💙

توی صدسال اخیر در ایالات متحده، ما دوتا روایت داریم از تحصن دانشجوهای دانشگاه کلمبیا. یکی در سال ۱۹۸۵ و در اعتراض به بحث تبعیض نژادی و آپارتاید در آفریقای جنوبی و یکی هم در سال ۱۹۶۸ در اعتراض به جنگ ویتنام. عجیب این که تمامی این تحصن‌ها، شنای خلاف جهت جامعه آمریکایی بوده. یعنی خطر تعلیق و اخراج دانشجوها، دم دستی‌ترین اتفاق ممکنه. کافیه برید حرفاشون توی اون دوره (مخصوصا تحصن علیه آپارتاید که هر حیث شبیه به تحصن برای غزه‌ست) رو ببینید، می‌بینید که خود جامعه هم گارد نسبت بهشون داشته. اما بحث حمایت از غزه خیلی عجیبه. جدای از هزینه‌هایی که حمایت از فلسطین توی اون کشور داره، برای اولین باره که یه اعتراض در این شکل داره اونجا انجام میشه و همه اقشار و حتی میشه گفت از هر دینی (مسیحی، مسلمون و حتی یهودی) حضور دارن و دانشجوها با تموم محدودیت‌ها اینقدر محکم ایستادن. خلاصه که این روزا، مخصوصا بعد از عملیات وعده صادق، رایحه خوشی توی مشاممونه و حالمون خوبه، ولی نباید یادمون بره که اولا، جنگ توی غزه همچنان ادامه داره و نیازه که همچنان از غزه گفته بشه و دوما، بیخ ریش ارباب‌های رژیم صهیونیستی و بیخ گوش اتاق فکرهای صهیون، اتفاقی شکل گرفته که بسیار بزرگه، ولی چقدر عادی داریم از کنارش رد میشیم و نیازه که صدای اونا هم باشیم.

روز معلم رو دیگه به مربی باشگاهتون تبریک نگید شهید مطهری یه روزم تو باشگاه بدن‌سازی هالتر نزده بود

بعد تا حالا شده قلبت درد بگیره، مریض شی، بری به ادمین فلان پیج اینستاگرامی یا فلان کانال چون صرفا ادمینه بگی من قلبم درد میکنه، من مریضم، من جسمی فلان مشکل برام پیش اومده چیکار کنم؟ آفرین، همونطور که برای جسمت ارزش قائل هستی و میری پیش متخصص، در مورد روح و روان و زندگی، آینده تحصیلیت و شغلیت و هر چیزی که لازم داری هم برو پیش متخصصش.

ابتدا و اصل تخصص نداشتن سکوته. یعنی وقتی تخصصی نداری، باید سکوت کنی. دیگه ولی و اما و این نظر شخصیمه و حالا من میگم ولی خودتم برو بپرس مطمئن شی و اینا چه مرضی هستش به جون جماعت افتاده؟

مثلا اینایی که میگن من پسر نیستم ولی سربازی ادمو مرد میکنه.

وقتی یکی میگه «من که تخصصش رو ندارم ولی» یعنی قراره تو اون زمینه نظریاتی ارائه کنه که واسه خود چامسکی و فروید و یونگ هم قفله.

وقتی میگه «من که مذهبی نیستم ولی» یعنی قراره یه چی بگه که بین اساتید و علمای تراز بالای حوزه علمیه قم هم قفله