°☆•♡°°•~¥€Ə§ĞH Ø ŇƏfŘÆŤ€¥~•°°♡•☆°
⃟ℬℯ 𝓀𝒾𝓃𝒹 𝓉𝒪 𝓂ℯ 𝒶𝓈 𝓂𝓊𝒸𝒽 𝒶𝓈 𝓎𝒪𝓊 𝓁𝒾𝓀ℯ مَراتادِل بُوددِلبَر"تُـو♡"باشی┄•♡♡♡♡
Show more132Subscribers
No data24 hours
No data7 days
No data30 days
- Subscribers
- Post coverage
- ER - engagement ratio
Data loading in progress...
Subscriber growth rate
Data loading in progress...
دارم به این فکر میکنم که من چه زمانی و تو چه حالی این دنیا رو ترک میکنم؟
تو چه سن و سالی و تو چه روزایی که من بخاطرشون تلاش کردم و جنگیدم تا به دستشون بیارم، وداع میکنم.
نه. من از مرگ نمیترسم اینو میدونم که هر تولدی یه مرگی در آخرش هست.
اینو باید باور کنم، که یه روز رفتنی ام. منم باورش دارم ولی من ترس از مردن ندارم.
ترس من از بعد خودمه. یعنی بعدش دور و بریام چه شکلی میشن ؟
اینو میدونم که یه سریا با شنیدن نبودن من حتی ککشونم نمیگزه، چه برسه به تاثیر.
ولی پدر و مادرم چی؟ اونا چی میشن؟ کسایی که دوسم دارن و بیشتر اوقاتشون رو با من میگذرونن چی میشن؟
یعنی مثلن دوستای صمیمیم میتونن نبودنمو طاقت بیارن؟
خب من خودم میگم اره. میتونن بلخره مرگ حقه و خاکم که میدونی، سرده!
پس بعد من زندگی برای همه ادامه داره و جریان داره.
اما خب.. یه موضوعی این وسط هست، همه ی ادما تو زندگیشون یکیو داشتن که بعد مرگشون دیگه زندگی نکرده. با مرگ طرفشون اونام نامه ی اخر زندگیشونو نوشتن و امضا کردن.
مطمعنم اون یه نفر تو زندگی همه ی ما هست.
بهمون نزدیکه و دوره؟ آشناس یا غریبه؟ فرقی نداره.
ولی اون ادم هست. " یکی جان زندگی من، ای کاش بدونم که اول از همه من رفتنی ام یا تو، شاید باید بدانم که با رفتن تو ، من هم باید نامه ی آخر زندگی ام را بنویسم و همراه تو بیایم "