سفینة النجاة

مرا هرگز نمی‌گنجد، دومعنی راست در باور غزل گفتن پس از سعدی، جوانمردی پس‌از حیدر #حسین_جنتی

شنیدم که پیری شبی زنده داشت سحر دست حاجت به حق بر فراشت یکی هاتف انداخت در گوش پیر که بی حاصلی، رو سر خویش گیر بر این در دعای تو مقبول نیست به خواری برو یا به زاری بایست شب دیگر از ذکر و طاعت نخفت مریدی ز حالش خبر یافت، گفت چو دیدی کز آن روی بسته‌ست در به بی حاصلی سعی چندین مبر به دیباچه بر اشک یاقوت فام به حسرت ببارید و گفت ای غلام به نومیدی آنگه بگردیدمی از این ره، که راهی دگر دیدمی مپندار گر وی عنان بر شکست که من باز دارم ز فتراک دست چو خواهنده محروم گشت از دری چه غم گر شناسد در دیگری؟ شنیدم که راهم در این کوی نیست ولی هیچ راه دگر روی نیست در این بود سر بر زمین فدا که گفتند در گوش جانش ندا قبول است اگر چه هنر نیستش که جز ما پناهی دگر نیستش

یکم‌اردیبهشت‌روزبزرگداشت‌جناب‌سعدی

قلب من این وطن است.

قبر،بهتر از فقر است! علی‌علیه‌السلام | الکافی،ج۸،ص۲۰

فراق آن‌چه به من می‌کند سزای من است...

أين يستريح المتعبون من أنفسهم؟ آنان که از خویش خسته‌اند، کجا خستگی در می‌کنند؟

فَلاٰ تَجْعَلْنِى مِمَّنْ صَرَفْتَ عَنْهُ وَجْهَكَ، مرا از کسانی که رویت را از آنان برگرداندی قرار مده…

مرا هزار امید است و هر هزار تویی!