«ЕЛЕ МЫҢ ГҮЛ ӘПЕРЕМЕН!»
(новелла)
– А-ға-а! – деп қыз жуўырып шықты да, әкесиниң қушағына атылды.
Қызының бақшадан шығыўын күтип турған әке, қызы келиўден оны жеңил ғана баўырына басты да, қалтасындағы затты шығарып, оған усынды.
– О-о, шикала-ат! – деп қызы қуўанышы қойнына сыймай, ағасының мойнына ерксиз асылды.
Жалт-жулт, шытыр-шытыр еткен қағаз ишиндеги кишкене ғана конфетке қуўанған қызын көрген ағасы:
– Егер сен тётяңның айтқанын қылып, бақшада ақыллы қыз болсаң, саған еле мың шикалат әперемен, ай қызым-аў! – деди…
Балалар бақшасы жайласқан көшеден өтип баратырған қыз жол-жөнекей әке ҳәм қыздың бул сәўбетин еситип үлгерген еди. Ол кисиниң акырғы гәпин еситти де, қалған жағы қулағына кирмей қалды. Ерксиз еситкен бул гәптен кейин ол, үстинен муздай суў қуйғандай, бир жерде қатып турып қалды. Қолларын мушлап, көзлерин шырт жумып, бет-әлпети бүрискенинен, мәселе оның сыртында емес, ал ишинде екенин билиўге болар еди. Жүрегиндеги дәрттен өршиген мың сан ойлар, естеликлер оның қыялына ҳүжим жасар, ишки дүньясында қозғалаң көтерер еди.
– Яқ! Я-ақ! Олай демең! Ўәде бермең! – деп тисин тисине қойғанша әсте, лекин бар күши менен сөйледи де, көзин қорқа-қорқа ашып, әтирапка алаңлар екен, өзин қолға алыўға мәжбүр болды. Орнынан зорға жылжып, адымын аўыр-аўыр ата баслады. Бул қәдемлер оны «белгисиз» бир мәнзилге жетеледи.
Суўлары мәўиж урып турған канал. Мәўиж урған сезимлерди ығызып кеткен баяғы канал. Ылайсыған болса да, куяш нуры менен шағылысып, мухаббат толы көзлердиң жаўын алатуғын баз-баяғы толқынлар. Бийбастақ сезимлерди көтерген көпир. Ҳеш нәрсе өзгермеген. Тек оның әтирапындағы аламанда ғана өзгерис бар…
Булардың бәрин әсте гүзетип барар екен, гөзлеген орнына емес, ал канал бойындағы бос скамейкалардың бирине барып отырды. Буған бираз ренжисе де, оның «қәдирдан» орны – көпир үстин бәнт еткен жуплықтың өз-ара бахтын көрип мыйығында күлип, қуўанып қоя берди. Оларды узақтан гузетип отырған қыздың көзлери нышанда болса да, ойлары әллеқашан қыял дәрьясының ийримине түсип, ығып кеткен еди. Көзи менен олардың ис-ҳәрекетлерин тамашалар екен, сөзсиз ҳәрекетлеринен тысқары ортада болып атырған сәўбетин, олардың даўысларын узақ аралық себепли еситпес еди. Сонлықтан, ол көриниске қарап турып, өз қыялындағы ўақыяға дубляж ислемекши болды ҳәм оларға даўыс бере баслады. Көптен берли шаң басып жатырған естелик китабын бетледи.
– Мени сағындың ба?
– …
– Я, мухаббатым?
– Яқ! – еркелеп қарсылық билдирди қыз.
– Алдама!
– Ырас айтаман!
– Шыны менен?! – деп жигит кызды әсте өзине тартты.
– Аўа…
– Қәне, онда бир сынап көрейик!
Жигит қыздың белинен қушты да, оған жақынлағаны сол еди, қыз қолындағы бир дана гүлге азар жетпесин деп беккемирек услайын дегенинде, гүл тикени абайсыздан бармаққа кирип, қызды шапшытып жиберди. Ал, жигит нәпеси болса, қыздың димағына урыла сала артқа қайтты. Қыз кишкене жаракатын билдирмеўге тырысса да, жигит оны сезип, дәрҳал оның нәзик ғана қолы менен әўере болып, буған себеп болған гүлге ашыўлы нәзерде қарап қойды.
– Саған тийген кишкене ғана жара маған үлкен жарақат болып батады. Бул гүлди таслап жиберейик, саған еле тикенсиз, рәңбәрең гүллер инам етемен.
– Яқ, неге енди? Гүлди сүйген адам оның тикенлерине де шыдаўы керек ғой, ақыры?!
- Бул астарлы мәниске туўырлап айтылған ғой, шүкирим-аў! Егер биреўди сүйсең, оның тикенлерин – қәте-кемшиликлерин де сүйе билиўиң керек, билдиң бе?-деп жигит нәсият уқтырған кейипте ҳәзиллесип қойды.
Дурыс, лекин ҳәзир мен буны сизге туўра мәнисте айтып турман.
– Жаным, билемен. Сонда да, оның сени жаралаўын қәлемеймен. Кел, буны таслап жиберейик. Еле саған мың гүл әперемен!
Қыз гүлдиң қойыў қызыл жапырақларын әсте-ақырын сытып алып, оларды сумкасына салды да, пақалын суўға ығызбақшы болды. Суў бойына жақынлай бергени еди, қәпелимде пақал менен қоса өзи де канал қушағына атылды…
#простоокын
tobecontinued
Show more ...