اندیشه وصدای ایرانیان :نقد و بررسی تفکر نوین ،ادبیات ، فلسفه ، سیاست و فرهنگ

📚 *زندگی خصوصی مائو تسه‌تونگ* دکتر لی جی‌سویی مترجم: محمدجواد امیدوارنیا *مردم به گفته مائو باید سخت ‌کوشی و کنار آمدن با مشکلات را یاد می‌گرفتند.* خود مائو و سایر رفقای حزبی و فرزندانشان اما ترجیح می‌دادند عمده وقت خود را با نگهبانانشان برای نوشیدن مشروب و صحبت در مورد دوست دخترهایشان صرف کنند. یک بار منشی رفیق «وانگ ونژونگ» به اوگفته بود: اگر مردم بدانند که در حالی به قناعت و سختکوشی دعوت می‌‌شوند که رفقای حزبی اینطور زندگی می‌کنند، چه می‌شود؟ و او (وانگ ونژونگ) پاسخ داده بود: مردم اگر می‌توانستند تا بدین حد عمیق فکر کنند نیازی به انقلاب نبود. ما اینطور زندگی می‌کنیم چون زحمت هدایت آنها بر گردن ماست، *دانایی نیاز به رفاه دارد، نادانی نه!* كانال قواعدبازي؛ https://chat.whatsapp.com/Dhlz02lTAVlJAAfHXxJDr8

مسئله اصلی فلسفه دانشگاهی ما، ایران نیست https://www.irna.ir/news/85454511/%D9%85%D8%B3%D8%A6%D9%84%D9%87-%D8%A7%D8%B5%D9%84%DB%8C-%D9%81%D9%84%D8%B3%D9%81%D9%87-%D8%AF%D8%A7%D9%86%D8%B4%DA%AF%D8%A7%D9%87%DB%8C-%D9%85%D8%A7-%D8%A7%DB%8C%D8%B1%D8%A7%D9%86-%D9%86%DB%8C%D8%B3%D8%AA

🖊چگونه می‌توان با جمعیت بیشتری از مردم سخن گفت؟ 📚روشنفکری یا دانشگاهی؟ 📥مهرپویا علا 🖇اهل علوم انسانی و اجتماعی و فلسفه باید قادر باشند برای طیف گسترده‌تری از مخاطبان به‌طور قابل فهمی سخن بگویند. باید مفاهیم اساسی را جا بیاندازند. حتی سخت‌‌ترین مفاهیم علمی در هر حوزه‌ای از علم را با دانستن تعدادی مقدمات مشخص که عموماً در مدارس آموزش داده می‌شوند به‌علاوۀ مثلاً ده ساعت تدریس جدی باید بتوان توضیح داد و فهم‌پذیر کرد. اینکه می‌گویند فلان مطلب تخصصی است یک معنای درستش می‌تواند این باشد که در شبکه‌های اجتماعی و با چند تا مطلب پراکنده یا در یک کلیپ دو ساعتۀ یوتیوبی نمی‌توان آن را توضیح داد. این حرف قابل قبول است. اما اینکه ساعت‌ها هم دربارۀ آن مطالعه کنی باز چیزی از مبانی آن نخواهی فهمید حرف بیهوده‌ای است! 🖇هر کس دربارۀ هر موضوعی چنین ادعایی کرد مسئله‌اش بیش از آنکه علم باشد هویتی است. یعنی آن دیسیپلین علمی برایش جنبۀ شبه‌مذهبی و هویت دارد. بله، اگر کسی بخواهد در یک موضوعی پژوهش کند و مرزهای علم را قدمی جلوتر ببرد و به چیزی برسد که کس دیگری قبلاً به آن نرسیده بود سال‌ها زمان نیاز است. گاهی فقط با کار گروهی می‌توان چنین کاری را انجام داد. اگر کسی بخواهد در حوزه‌ای کاری را انجام دهد که درصد ناچیزی از یک جامعه توان انجام مشابه آن را داشته باشند و بتواند به درآمد برسد زمان زیادی نیاز است. اما یک دژ نفوذناپذیر نشان دادن علوم مختلف اغلب از نیت خوب سرچشمه نمی‌گیرد. 🖇این موضوع دربارۀ تمام شاخه‌های علوم صدق می‌کند، اما چنان‌که ابتدا گفتم به‌ویژه در علوم اجتماعی و انسانی مهم‌تر و تعیین‌کننده است. این علوم اگر بخواهند فایده‌ای داشته باشند راهش همین سخن گفتن با جمعیت هر چه بیشتری از مردم است. دانشمند علوم اجتماعی باید بتواند آدم توی خیابان را قانع کند. غیرقابل فهم نوشتن یعنی اینکه طرف خودش نمی‌داند چه می‌خواهد بگوید. کسانی که غیر از این فکر می‌کنند احتمال بالایی هست که دنبال انواعی از مهندسی اجتماعی باشند و روحیۀ استبدادی داشته باشند. چون اینجا با مواد بی‌جان و بی‌اراده سروکار نداریم که برای شکل دادن به آن‌ها داشتن ابزار مناسب کفایت کند. علم اجتماعی قاعدتاً می‌خواهد بگوید مناسبات میان انسان‌ها باید چنین‌وچنان باشد تا فلان اتفاق بیفتد. 🖇تا اینجا تفاوت اساسی با علوم زیستی یا فیزیکی وجود ندارد. تفاوت از اینجا آغاز می‌شود که برای مثال در فیزیک، گرانش از اینکه بر او غلبه کنیم و از جو زمین خارج شویم ناراحت نمی‌شود و دفعۀ بعدی تلاش نمی‌کند نیروی بیشتری اعمال کند تا رویمان کم شود! اما در جامعه هر تغییری در مناسبات اجتماعی حتماً زندگی گروه‌هایی از افراد را متأثر می‌سازد و هر کسی حق دارد بداند که چه خوابی برای زندگی او دیده‌اند. فرض اولیۀ بخش اعظم آن علوم اجتماعی که در صد سال گذشته در دانشگاه‌ها تدریس شده‌اند این است که افراد چنین حقی ندارند. یعنی اگر چنین حقی برای آن‌ها قائل بودند آن مباحث از ابتدا شکل نمی‌گرفتند یا دست‌کم باید طور دیگری مطرح می‌شدند. 🖇حالا بعضی اهل آکادمی عادت دارند نام این را به قصد تحقیر «روشنفکری» بگذارند؛ یعنی ما اهل علم هستیم و نه روشنفکر. ما که مقاله‌هایی می‌نویسیم که گاهی حتی ویراستاران نشریات منتشرکنندۀ مقاله هم آن را نمی‌خوانند و هوش مصنوعی می‌تواند بهترش را بنویسد داریم کار علمی می‌کنیم و در مقابل آن‌ها که با طیف گسترده‌تری از مردم ارتباط می‌گیرند و می‌کوشند روندهای اشتباه را بفهمند و توضیح دهند - گیرم این وسط خودشان هم گاهی دچار اشتباه شوند - «روشنفکر» و شایستۀ تحقیر و نادیده گرفته شدن هستند. اصلاً معلوم نیست این روشنفکران چه کسانی‌اند که صد سال است در این مملکت همه دارند از آنها تبری می‌جویند و همۀ چیزهای بد را به آن‌ها نسبت می‌دهند! 🖇از رهبران جمهوری اسلامی تا پادشاهان پهلوی و از سران احزاب و نویسندگان چپ تا ملاها و نویسندگان مذهبی‌ یا ملی‌گرا می‌توان نقل‌قول‌هایی علیه «روشنفکران» پیدا کرد. آخر این روشنفکران که هستند؟ مگر می‌شود همه از حاکمان مستقر بگیرید تا گروه‌های مخالف به کسانی بدوبیراه بگویند و عنوانشان عملاً صد سال است که تبدیل به ناسزا شده باشد و در عین حال همه چیز هم زیر سر آن‌‌ها باشد؟! آخر برای بدی کردن و ضربه زدن هم باید قدرتی داشت. این «روشنفکران» که همه دارند از آنان بد می‌گویند اولاً کیستند و دوم اینکه این همه قدرت را از کجا می‌آورند؟ و گیرم که هرچه دربارۀ این قشر موهومی می‌گویند درست باشد. آیا هیچ مسئولیتی متوجه کسانی که تحت تأثیر این گروه قرار می‌گیرند و به حرفشان عمل می‌کنند نیست؟ goftemaannمنبع https://t.me/andishevasedayiranian

آیت‌الله بروجردی و جدال بر سر اصلاحات حوزه تحول در حوزه و انجام اصلاحات، همواره دغدغه طلاب و مراجع شیعه بوده است. گاهی این تحولات را به نفع نظام حوزه می‌دانسته‌اند و گاهی با مدارا می‌کوشیده‌اند تا از تغییرات اساسی مانع شوند. مخالفان و موافقان تحول در حوزه، چنان بر سر مواضع خود پای می‌فشرده‌اند که گاه اسباب کدورت خاطر طرفین را به وجود می‌آورده است. در زمان مرحوم آیت‌الله بروجردی نیز، برخی از حوزویان کوشیدند تا ایشان را متقاعد کنند که اصلاحاتی در نظام حوزوی ایجاد کند. اما آیت‌الله بروجردی دست‌به‌عصا و بسیار محتاطانه به این موضوع می‌نگریست. در یکی از خاطرات، چالش میان حامیان و مخالفان تحول در حوزه به تصویر کشیده شده است: "... یک روز شنیدم کار تمام شده و حاج‌آقا روح‌الله خمینی دستخطی از آقا (آیت‌الله بروجردی) گرفته است که از فردا حاج‌آقا عبدالله آل آقا سرپرست فیضیه و امور حوزه باشد و زیر نظر هیئت مصلحین کار کند... حاج‌آقا روح‌الله سرانجام کار خود را کرد و شخصی مناسب را انتخاب نمود و آقا او را مأمور اصلاح حوزه کرده است. از جمله فضلایی که خیلی سعی در انجام اصلاحات داشتند شهید مطهری بود. ولی با کمال تعجب فردا شنیدم آیت‌الله فقید (آیت‌الله بروجردی) حاج‌آقا عبدالله را خواسته است و نوشته را گرفته و پاره کرده است. چنان حالت یأس در حوزه پدید آمده بود که حد نداشت. جبهه اطرافیان خوشحال و خندان و طرفداران اصلاحات افسرده و خمود ..." در ادامه این خاطره نقل شده است که برخی از روحانیون که خواستار اصلاحات در حوزه بوده‌اند به نزد مرحوم بروجردی می‌روند و به ایشان اعتراض می‌کنند. " همان عده رفتیم منزل آقای بروجردی. آقا از اندرون آمد بیرونی. حاج‌آقا روح‌الله گفت آقا این همه هیئت مصلحین تشکیل جلسه دادند و کار کردند تا ما توانستیم این نوشته را بگیریم و همه خوشحال بودند که کار به نتیجه رسیده است، چه شد که نوشته را از حاج‌آقا عبدالله پس گرفتید؟ آقا فرمودند: چیزهایی به من گفتند که ترسیدم نکند یا امضاء و مهر من طوری از کار درآید؛ همین‌طور هم می‌شود کار کرد. حاج‌آقا روح‌الله گفت، نه حتی باید با نوشته باشد. آقا فرمودند لزومی ندارد. حاج‌آقا روح‌الله گفت تا نوشته نباشد حاج‌آقا عبدالله کار نمی‌کند. اطرافیان دخالت کرده بودند و آقا فرموده بود از کجا بدانم که می‌خواهید اصلاح کنید؟ آقا مرتضی حائری با عصبانیت می‌گوید آقا یعنی ما مفسد هستیم؟ پدر من حوزه‌ای به آن خوبی تشکیل داد و حالا ما مفسد هستیم؟ این را می‌گوید و عمامه‌اش را به زمین می‌زند. با دخالت یکی از اطرافیان حاج‌آقا روح‌الله خمینی هم استکان چایش را که در دست داشته به دیوار می‌کوبد که می‌شکند. آقای بروجردی بلند می‌شود و به اندرونی می‌رود، آنها هم برخاسته از خانه خارج می‌شوند و همه‌چیز به حال اول باقی می‌ماند. کَان لَم یَکُن شَیءً مَذکورا." (زندگانی زعیم بزرگ عالم تشیع آیت‌الله بروجردی، علی دوانی، نشر مطهر، ۱۳۷۲، صص ۳۰۸-۳۱۰)

آیت‌الله بروجردی و جدال بر سر اصلاحات حوزه تحول در حوزه و انجام اصلاحات، همواره دغدغه طلاب و مراجع شیعه بوده است. گاهی این تحولات را به نفع نظام حوزه می‌دانسته‌اند و گاهی با مدارا می‌کوشیده‌اند تا از تغییرات اساسی مانع شوند. مخالفان و موافقان تحول در حوزه، چنان بر سر مواضع خود پای می‌فشرده‌اند که گاه اسباب کدورت خاطر طرفین را به وجود می‌آورده است. در زمان مرحوم آیت‌الله بروجردی نیز، برخی از حوزویان کوشیدند تا ایشان را متقاعد کنند که اصلاحاتی در نظام حوزوی ایجاد کند. اما آیت‌الله بروجردی دست‌به‌عصا و بسیار محتاطانه به این موضوع می‌نگریست. در یکی از خاطرات، چالش میان حامیان و مخالفان تحول در حوزه به تصویر کشیده شده است: "... یک روز شنیدم کار تمام شده و حاج‌آقا روح‌الله خمینی دستخطی از آقا (آیت‌الله بروجردی) گرفته است که از فردا حاج‌آقا عبدالله آل آقا سرپرست فیضیه و امور حوزه باشد و زیر نظر هیئت مصلحین کار کند... حاج‌آقا روح‌الله سرانجام کار خود را کرد و شخصی مناسب را انتخاب نمود و آقا او را مأمور اصلاح حوزه کرده است. از جمله فضلایی که خیلی سعی در انجام اصلاحات داشتند شهید مطهری بود. ولی با کمال تعجب فردا شنیدم آیت‌الله فقید (آیت‌الله بروجردی) حاج‌آقا عبدالله را خواسته است و نوشته را گرفته و پاره کرده است. چنان حالت یأس در حوزه پدید آمده بود که حد نداشت. جبهه اطرافیان خوشحال و خندان و طرفداران اصلاحات افسرده و خمود ..." در ادامه این خاطره نقل شده است که برخی از روحانیون که خواستار اصلاحات در حوزه بوده‌اند به نزد مرحوم بروجردی می‌روند و به ایشان اعتراض می‌کنند. " همان عده رفتیم منزل آقای بروجردی. آقا از اندرون آمد بیرونی. حاج‌آقا روح‌الله گفت آقا این همه هیئت مصلحین تشکیل جلسه دادند و کار کردند تا ما توانستیم این نوشته را بگیریم و همه خوشحال بودند که کار به نتیجه رسیده است، چه شد که نوشته را از حاج‌آقا عبدالله پس گرفتید؟ آقا فرمودند: چیزهایی به من گفتند که ترسیدم نکند یا امضاء و مهر من طوری از کار درآید؛ همین‌طور هم می‌شود کار کرد. حاج‌آقا روح‌الله گفت، نه حتی باید با نوشته باشد. آقا فرمودند لزومی ندارد. حاج‌آقا روح‌الله گفت تا نوشته نباشد حاج‌آقا عبدالله کار نمی‌کند. اطرافیان دخالت کرده بودند و آقا فرموده بود از کجا بدانم که می‌خواهید اصلاح کنید؟ آقا مرتضی حائری با عصبانیت می‌گوید آقا یعنی ما مفسد هستیم؟ پدر من حوزه‌ای به آن خوبی تشکیل داد و حالا ما مفسد هستیم؟ این را می‌گوید و عمامه‌اش را به زمین می‌زند. با دخالت یکی از اطرافیان حاج‌آقا روح‌الله خمینی هم استکان چایش را که در دست داشته به دیوار می‌کوبد که می‌شکند. آقای بروجردی بلند می‌شود و به اندرونی می‌رود، آنها هم برخاسته از خانه خارج می‌شوند و همه‌چیز به حال اول باقی می‌ماند. کَان لَم یَکُن شَیءً مَذکورا." (زندگانی زعیم بزرگ عالم تشیع آیت‌الله بروجردی، علی دوانی، نشر مطهر، ۱۳۷۲، صص ۳۰۸-۳۱۰) #فرهیختگان راهی به رهایی

برخی اوقات نیز قطع اندام‌های بدن به خاطر دفع چشم‌ زخم و شورچشمی صورت می‌گرفت. برای مثال نوشته‌اند که یک روز شاه صفی با عده‌ای از اطرافيان خویش در خارج از شهر مشغول اسب‌سواری بود که به دو تاجر تُرک برخورد کرد و یکی از آن دو از دیگری که شاه را دید و می‌شناخت خواست تا شاه را به وی نشان بدهد و آن دیگری با دست شاه را نشان داد بلافاصله دو نفر از همراهان شاه برای اینکه نکند شاه چشم بخورد به طرف تاجر اسب تازاندند و دست او را همانجا قطع کردند. بن‌مایه؛ الگود، سیریل، طب در دوره صفویه، ترجمه محسن جاویدان، تهران، انتشارات دانشگاه تهران، ۱۳۵۷، صص۲۱۹_۲۲۰ @safavidhistory1402

به‌طور کلی اوج نفوذ روحانیان در عهد صفوی، ابتدا در زمان اسماعیل یکم است و سپس در زمان طهماسب یکم این نفود قوت فوق‌العاده‌ای می‌گیرد، به‌طوری که فرامین دربار فقط با تأیید علما قابل اجراست. در عهد عباس یکم به‌خاطر قدرت فوق‌العاده شخص شاه از نفوذ روحانیان کاسته می‌شود و شاه از دخالت آنان در امور جلوگیری می‌کند، به‌ویژه که آنان می‌خواستند 《تغییر و تبدیل در مهمات کارخانه سلطنت مثل تعیین وکیل و وزیر و صدور و غیرها نمایند》.در عهد جانشينان وی به ویژه شاه‌حسین مجدداً قدرت عمده در دست روحانیان است و برخی از آنان مانند محمد باقر مجلسی از اعتبار و اهمیت خاصی برخوردارند. بن‌مایه: میراحمدی، مریم، دین و دولت در عصر صفوی، تهران، انتشارات گستره‌، ۱۳۹۹، ص ۷۰ شرح عکس: نگاره‌ای از دکتر مریم میراحمدی @safavidhistory1402

همسر سیدمصطفی خمینی درگذشت 🔹معصومه حائری عروس امام خمینی(ره) و همسر شهید آیت‌الله سیدمصطفی پس از یک دوره بیماری دار فانی را وداع گفت. 🔸او فرزند مرحوم آیت‌الله شیخ مرتضی حائری و از خاندان آیت‌الله شیخ عبدالکریم حائری بنیان‌گذار حوزۀ علمیه قم بود. 🌐 اولین مصاحبه با همسر سیدمصطفی خمینی را اینجا بخوانید. @isna94

🎥 دانشگاه پادگان نیست، تظاهرات غیرخشونت آمیز حق دانشجو است، چه در ایران چه در آمریکا آزادی 🇵🇸فلسطین #سی_و_چهار_هزار_و_دویست_کشته #کشتار_چهارده_هزار_کودک #کشتار_یازده_هزار_زن #هفتاد_و_هفت_هزار_و_دویست_زخمی #هشت_هزار_نفر_زیر_آوارها #جنایات_جنگی_اسرائیل #نسل_کشی_اسرائیل #دولت_آپارتاید_اسرائیل #غزه #فلسطین #اشغالگری https://t.me/ganji_akbar

گزیده‌ای از شعرهای رودکی؛ با صدای منوچهر انور و پری‌خوانیِ پری زنگنه و موسیقیِ فریدون شهبازیان. کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان- ۱۳۵۲ @AnSoo