جاوید یاد - رضا افضلی

*معّلمِ دلسوز ای مهربان معّلمِ دلسوز، بی گمان پیچیده زیرگنبدِ هستی صدای تو یک هفته اندک است که غرقِ گلت کنند عید و بهار باد همه روزهای تو. رضا افضلی 16/2/88 http://rezaafzali.blogfa.com/posts/ عناوین مطالب وبلاگم https://www.facebook.com/reza.afzali.7/photos_all مطالبم در فیس بوک

متن صورتجلسه انجمن ادبی/هنری کافه داش آقا در تاریخ ۲۶ آذر ۱۳۹۳ با حضور شعرا و اساتید شعر و ادب خراسان و مدیریت جاوید یاد رضاافضلی 👆

شعرهای ایمان، مسافت، انتظار و بهار از زنده یاد استاد رضا افضلی به فارسی، ایتالیایی، فرانسوی و انگلیسی توسط شاعران و هنرمندانی از انگستان، مالت، ایتالیا، سوئیس و فرانسه خوانده خواهد شد. کاتِل دِلیا، لوچیلّا تِراپازُ، ایو دوفاگو، کِن سیکلونا، ژان برج، کریستیان گُرونویه، تیم وِستلاک و من الیزابت گویون اسپناتو افتخار بازخوانی چند شعر از استاد شعر و ادبیات زنده یاد رضا افضلی را داریم. ارائه دهنده و مترجم : الیزابت گویون اسپناتو https://www.instagram.com/tv/CMKSmHyHrUd/?igshid=11kra5lb19eeh

چشم به راه عید . مادر بزرگ، گوشه ی ایوان نشسته است روی افق زابر، گل دسته دسته است . چشمش به راه عید نواست و بهار نو گرچه کمی فسرده و دلگیر و خسته است دستش به کار خانه تکانی نمی رود پیری رسن به پنجه و پاهاش بسته است . مثل همیشه شانه نکرده ست موی خود بی حوصله به شال، سر خویش بسته است . بی اعتنا به خنده ی گل های نو به نو اکنون وجین باغچه را دل نبسته است . در هر تکان خطاب خدا می رسد به گوش گفتار او بریده و از هم گسسته است . در پاسخ سلام، سری می دهد تکان گر می دهد جواب کم و جسته جسته است . آیند دختران میانسال او که باز در کنج کنج خانه ی او تار بسته است . چون سنگ، جست و خیز نوه با نبیره ها دیوار استراحت اورا شکسته است . فردا به قصد خانه تکانی به شور و شوق با دست دختران همه جا رفته شسته است . در روزهای آخر اسفند آن عزیز در انتطار سال نوی پی خجسته است . رضا افضلی هشتم آذرماه ۱۳۹۷ reza afzali: http://rezaafzali.blogfa.com/posts/ عناوین مطالب وبلاگ رضا افضلی https://www.facebook.com/reza.afzali.7/photos_all مطالبم در فیس بوک http://reza-afzali.iran.sc/sitemap شعر های این بنده در سایت پیچک

باده ی باران/ از رضا افضلی به:سید مهدی سیّدی    باده ی باران    باد بهار آمد و من بي خود و بي خويشتنم داده ز ابريشمِ خود باز يكي پيرهنم   باغ طرب را به ميان، چون كمري نقره اي ام جوي زلالي شده ام، گر چه شكن در شكنم   آبِ به باغ آمده ام، مي بَرَدم موج زمان گر نكنم غلغله اي، سود چه از آمدنم؟   مرغك خوش نغمه! بخوان بر سر هر شاخه ی من تا كه نيفكنده زمان همچو درختي كهنم   بارش برفي كه وَزَد بر سر و بر چهره ی من قوي سپيدي كند اين زاغِ سياه ذقنم   رشته ی پيري به رُخم پرده ی توري فِكند تا كه در آيينه دگر،خود نشناسم كه منم   موي سپيد آمده هان باده بده زان كه دگر دست ندارد ز سرم تا كه نبافد كفنم   دزدِ جواهر شده هر سال و مَهي تا كه بَرَد گوهرِ ناب صدف از، مِجري سرخِ دهنم   گله ی موري خورَدَم، چون خوره، اما به نهان تا كه به ناگه، به دمي ريزم و درهم شكنم   بستري از گُل بفِكن در وسطِِ سبزه مرا تا به تمامي نشده خونِ جواني ز تنم   تازه بهارا، تو مگر رنج و غم از دل ببري جوي زلالم كني و غَلْتْ دهي در چمنم   عاشقِ آن جام تو و باده ی باران توام باده بده باده بده، تا حَدِبي خود شدنم.                                            رضا افضلی                                 شانزدهم اردی بهشت۶۸     

آرزو ... آرزو توپی بود که مرا کودک وار ازسراشیبی باریک زمان تا ته کوچه ی پیریم، به دنبال دواند و سرانجام به جویی افتاد وسپس لجن آلوده به دستم آمد. رضا افضلی،مشهد،نیم قرن پیش چاپ شده در مجله جوانان تهران

اگرچه خاطرات کوهسنگی طراوت دردلم انبوه دارد ولیکن انجمن هاافضلی ها بیادآوردنش اندوه دارد دلم با بستن ان کاخ فرهنگ غمی سنگین ترازچون کوه دارد ولی بااین همه دلخوش ازانم مدیری پایه ونستوه دارد ۹۹/۱۱/۲۰ بیاد انجمن ادبی هنری کافه داش اقا عباس اقحوانی شجری