audience statistics کی شعر تر انگیزد ...

Since the beginning of the war, more than 2000 civilians have been killed by Russian missiles, according to official data. Help us protect Ukrainians from missiles - provide max military assisstance to Ukraine #Ukraine. #StandWithUkraine

🎭 گرامیداشت #روز_جهانی_تئاتر 🎬 نمایش فیلم اپرای عروسکی «مولوی» 🔹به کارگردانی بهروز غریب‌پور 🔹و با هنرنمایی همایون شجریان در نقش شمس و محمد معتمدی در نقش مولوی 🔹🔹دوشنبه ۷ فرودین از ساعت ۱۸ 🔹در عمارت آرتمِن ✨ ورود برای علاقمندان آزاد است. 🧭 نشانی: تجریش، جنب سینما آستارا، بن‌بست ناهید،پلاک۱۶ و۱۸ ▪️موسسه فرهنگی هنری آرتمن @ArtmenIAC ▪️خانه هنر آرسن @ArsanIAC #موسسه_آرتمن #خانه_آرسن #عمارت_آرتمن

بهارا ، زنده مانی ، زندگی بخش به فروردین ما فرخندگی بخش هنوز اینجا جوانی دلنشین است هنوز اینجا نفسها آتشین است مبین کاین شاخة بشکسته خشک است چو فردا بنگری ، پر بید مشک است مگو کاین سرزمینی شوره زار است چو فردا در رسد ، رشک بهار است اگر خود عمر باشد ، سر برآریم دل و جان در هوای هم گماریم میان خون و آتش ره گشاییم ازین موج و ازین طوفان برآییم دگربارت چو بینم ، شاد بینم سرت سبز و دلت آباد بینم به نوروز دگر ، هنگام دیدار به آیین دگر آیی پدیدار هوشنگ ابتهاج

یک روز کسی قلب تو را می خواند می آید و در کنار تو می ماند آنگونه که من چنین تو را یافته ام او نیز رسیدن به تو را می داند م. جعفری دهقی

ورود برای عموم آزاد است. #رویداد 🔹#روز_جهانی_شعر 🔹و بزرگداشت دکتر رضا براهنی در سالروز درگذشت ایشان ▪️همراه با نمایش پیام تصویری خانواده دکتر براهنی سخنرانان: دکتر جواد مجابی، شیوا ارسطویی، رویا تفتی، محمد آزرم، علیرضا بهنام، شمس آقاجانی، و علی قنبری دبیر نشست: هوشیار انصاری‌فر ▪️۶ فروردین ۱۴۰۲ ▪️▪️ ساعت ۱۷ ▪️تجریش، جنب سینما آستارا، بن‌بست ناهید، پلاک ۱۶ و ۱۸ . https://www.instagram.com/p/CqDjPKOoLMC/?igshid=MDJmNzVkMjY= . #آرتمن #موسسه_آرتمن #خانه_آرسن #رضا_براهنی

🍃 طبری (۲۲۴-۳۱۰ قمری): "جمشید دانشمندان را فرمود كه آن روز كه من به دادگری بنشینم، شما نزد من باشید تا هر چه در او داد و عدالت است، من انجام دهم و آن روزی كه او به دادگری نشست، روز هرمز بود از ماه فروردین. پس آن روز را نوروز نامیدند". @oldhistor

آیین وداع با پیکر استاد احمد سمیعی (گیلانی) 🔸شنبه، پنجم فروردین‌ماه ۱۴۰۲، آیین وداع با پیکر استاد احمد سمیعی (گیلانی)، نویسنده، مترجم، زبان‌شناس، ویراستار و عضو پیوستۀ فرهنگستان زبان و ادب فارسی، ساعت ۱۰ صبح در ساختمان فرهنگستان برگزار خواهد شد. 📌نشانی: تهران، بزرگراه شهید حقانی، مجموعۀ فرهنگستان‌های جمهوری اسلامی ایران، بلوار دکتر حسن حبیبی، فرهنگستان زبان و ادب فارسی. @Bookcitycc

                   شکوه شاهنامه «نخستین جشنوارهٔ خوشنویسی نستعلیق» #برگزارکننده_و_دبیر: هادی سیدخوانی #موضوع_آثار: اشعار شاهنامهٔ فردوسی. 🔸(این جشنواره فقط در خط نستعلیق برگزار می‌شود) 🔹آخرین مهلت ارسال تصویر آثار: ۵ اردیبهشت ۱۴۰۲ #هیئت_داوران: - استاد غلام‌حسین امیرخانی - استاد علی شیرازی - استاد سید حیدر موسوی #شورای_سیاست_گذاری: - علیرضا قیامتی - علی‌ثابت‌نیا - حسین صالحی 🔸 #اعلام_نتایج: پایان اردیبهشت ۱۴۰۲ جوایز نفر اول: ۳۰۰ میلیون ریال نفر دوم: ۲۰۰ میلیون ریال نفر سوم: ۱۰۰ میلیون ریال و ۱۰ جایزهٔ ۲۰ میلیون ریالی 🔸ارسال آثار به پیام‌رسان‌های ایتا یا تلگرام به شماره ۰۹۱۵۳۰۰۰۹۷۰ @kheradsarayeferdowsi

دریغا استاد سمیعی گیلانی، آنکه سرشار از شکوه استادی بود.

لوگوی #گوگل برای #نوروز ۱۴۰۲ #نوروزانه 🍀@perseph0neh

دور اند و دل بریده بسی در حریم عشق از بس به فکر کوچ از این خانه بوده اند م. جعفری دهقی

‍ بیست و نهم اسفند زادروز پرویز ناتل خانلری نوروز نوروز اگرچه روز نو سال است، روز کهنۀ قرنهاست. پیری فرتوت است که سالی یک بار جامۀ جوانی می‌پوشد تا به شکرانۀ آنکه روزگاری چنین دراز به سر برده و با این‌همه دم‌سردی زمانه تاب آورده است، چند روزی شادی کند. از اینجاست که شکوه پیران و نشاط جوانان در اوست. پیر نوروز یادها در سر دارد و از آن کرانۀ زمان می‌آید، از آنجا که نشانش پیدا نیست. در این راه دراز رنجها دیده و تلخیها چشیده است، اما هنوز شاد و امیدوار است. جامه‌های رنگ‌رنگ پوشیده است، اما از آن‌همه یک رنگ بیشتر آشکار نیست و آن رنگ ایران است. از روزی که پدران ما به این سرزمین آمدند و نام خانواده و نژاد خود را به آن دادند گویی سرنوشتی دشوار برای ایشان مقرر شده بود. تقدیر چنان بود که این قوم نگهبان فروغ ایزدی، یعنی دانش و فرهنگ باشد. میان جهان روشنی که فرهنگ و تمدن در آن پرورش می‌یافت و عالم تیرگی که در آن کین و ستیز می‌رویید سدّی شود. نیروی یزدان را از گزند اهریمن نگه دارد. ایرانی بار گران این امانت را به دوش کشید. پیکاری بزرگ بود. در این پیکار روزگارها گذشت و داستان این زد و خورد افسانه شد و بر زبانها روان گشت، اما هنوز نبرد دوام داشت. پهلوان سالخورده شد، فرتوت شد، نیروی تنش سستی گرفت، اما دل و جانش جوان ماند. هنوز اهریمن از نهیب او بیمناک است، هنوز پهلوان دلیر و سهمگین است. این همان پهلوان است که هر سال جامۀ رنگ‌رنگ نوروز می‌پوشد و به یادگار روزگار جوانی شادی می‌کند. کدام ملت دیگر را می‌شناسیم که به گذشتۀ خود، به تاریخ باستان خود، به آیین و آداب گذشتۀ خود بیش از این پایبند و وفادار باشد؟ این جشن نوروز که دو سه هزار سال است با همۀ آداب و رسوم در این سرزمین باقی و برقرار است مگر نشانی از ثبات و پایداری ایرانیان در نگه داشتن آیین ملی خود نیست؟ نوروز یکی از نشانه‌های ملیت ماست. نوروز یکی از روزهای تجلّی روح ایرانی است. نوروز برهان این دعوی است که ایران با همۀ سالخوردگی هنوز جوان و نیرومند است. در این روز دعا کنیم. همان دعا که سه هزار سال پیش از این زردشت کرد: «منش بد شکست بیابد. منش نیک پیروز شود. دروغ شکست بیابد. راستی بر آن پیروز شود. خرداد و مرداد بر هر دو چیره شوند. اهریمن بدکنش ناتوان شود و رو به گریز نهد.» و نوروز بر همۀ ایرانیان فرخنده و خرّم باشد. [«نوروز»، پرویز ناتل خانلری، نشریۀ ایران‌نامه، زمستان ۱۳۶۱، شمارۀ ۲، صص ۱۴۳-۱۴۶] برای خواند متن کامل این مقاله به گنجینۀ شمارۀ ۱۵ مراجعه کنید. بنیاد موقوفات دکتر محمود افشار؛ تعمیم زبان فارسی، تحکیم وحدت ملّی و تمامیت ارضی @AfsharFoundation

🔴 هر جا نوروز را جشن می‌گیرند، آنجا #ایران است! 🔷 در سال 2010 سازمان ملل #جشن_نوروز را با نوشتار جهانی Nowruz در یونسکو ثبت کرد و هم اکنون دست کم توسط 300 میلیون تن جشن گرفته می شود! در زیر میزان تعطیلات جشن #نوروز در کشورهای گوناگون را می‌بینید : ❤️ ایران : 4 روز (13 روز برای آموزشگاه ها) 💚 آران و شیروان : 5 روز ⁦🇹🇯⁩ تاجیکستان : 4 روز ⁦🇰🇿⁩ قزاقستان : 4 روز ⁦🇹🇲⁩ ترکمنستان : 2 روز ⁦🇰🇬⁩ قرقیزستان : 1 روز ⁦🇺🇿⁩ ازبکستان : 1 روز ⁦🇦🇫⁩ افغانستان : 1 روز ⁦🇭🇺⁩ کردستان عراق : 1 روز ⁦🇽🇰⁩ کوزوو : 1 روز ⁦🇦🇱⁩ آلبانی : 1 روز ⁦🇲🇳⁩ مغولستان - استان بایان اولغی : 1 روز ⁦🇷🇺⁩ روسیه - استان‌های تاتارستان، باشقیرستان، داغستان، کاباردینو-بالکاریا و غیره : 1 روز 📍 در بسیاری از کشورها هم با وجود تعطیل نبودن نوروز، مردم آن را جشن می‌گیرند : ⁦🇨🇳⁩ چین - استان سینگ کیانگ ⁦🇮🇳⁩ هندوستان ⁦🇵🇰⁩ پاکستان ⁦🇮🇶⁩ عراق ⁦🇸🇾⁩ سوریه ⁦🇹🇷⁩ ترکیه ⁦🇦🇲⁩ ارمنستان ⁦🇬🇪⁩ گرجستان ⁦🇲🇰⁩ مقدونیه

با آرزوی سالی بهتر برای ایران عزیزمان ، ایدون باد!

https://www.google.com/imgres?imgurl=https%3A%2F%2Fmy.co.ir%2Fwp-content%2Fuploads%2F2020%2F02%2Ff25868fb4a3dac01ef628a0fa71f8632.jpg&tbnid=oDzBd5tAcUKKSM&vet=1&imgrefurl=https%3A%2F%2Fmy.co.ir%2F%25D8%25A2%25D8%25AF%25D8%25A7%25D8%25A8-%25D9%2588-%25D8%25B1%25D8%25B3%25D9%2588%25D9%2585-%25D8%25B9%25DB%258C%25D8%25AF-%25D9%2586%25D9%2588%25D8%25B1%25D9%2588%25D8%25B2-%25D9%2588-%25D9%2587%25D9%2581%25D8%25AA-%25D8%25B3%25DB%258C%25D9%2586-%25D8%25A7%25DB%258C%25D8%25B1%25D8%25A7%25D9%2586%25DB%258C%2F&docid=Db2OX94mJGR4oM&w=500&h=500&hl=en-IR&source=sh%2Fx%2Fim

نوروز تاریخچه و مرجع شناسی، پرویز اذکایی، تهران: وزارت فرهنگ و هنر مرکز مردم شناسی ایران، ۱۳۵۳ @IssuesofIranology

جشن باستانی نوروز در گستره ای از مغولستان تا آلبانی در شرق اروپا و از هند تا تاتارستان در روسیه برگزار می‌شود. در بعضی از این کشورها این روز جشن می گیرند، در بعضی از آن‌ها تعطیل ملی است.

تابلوى معروف «هفت سين»، اثر حسين شيخ، از شاگردان كمال الملك، كه نوروز و هفت سين را در زمان قاجار، به تصوير کشیده است. @farhangmardom

🎥تلفیق مهندسی و هنر #درحاشیه @KhabarAzMa

جایی که مانده دل به زمستان سال ها، فصل بهار آمدن فصل تازه نیست تجدید عهد آدم و خاک است نوبهار با ریشه‌ی تازه چنین فصل دیدنی است م. جعفری دهقی

🔹«زبان فارسی میراث مشترک ملت‌های مشرق‌زمین است» محمود جعفری‌دهقی، دبیر علمی همایش زبان‌ها و گویش‌های ایران گفت: امروزه بر این باوریم که زبان فارسی تنها متعلق به ایرانیان نیست بلکه میراث مشترک ملت‌های مشرق‌زمین است. https://abanpress.ir/culture-and-art/51426/1401/12/21

#واژه‌شناسی #پنجه _و... از بیست و پنجم اسفند، دیگر زمستان رفته و بهار سر زده بود. پنج روز آخر اسفند را «پنجه» می‌گفتیم که از قدیم‌ترین زمان از روزهای پرمعنای سال بود، زیرا می‌بایست مقدمات آمدن نوروز را فراهم کند. این نوروز به‌هرحال و در هر خانه، ولو با مقداری گرفتاری، عادت شده بود و جزو حکم بود که امید تازه برانگیزد. در کنار خانه‌تکانی، سایر نظافت‌های گاه‌به‌گاهی نیز که در طی سال نشده بود، می‌شد: چراغ‌ها و لامپاها، سماور و شیشه‌های پنجره و ظرف‌های مس را می‌دادند سفید کنند. همه‌ی گوشه‌های دوردست منزل رُفته می‌شد. رخت‌های بهاری را می‌شستند و روی بند می‌انداختند و آن‌گاه تهیه‌ی خوراکی‌های خاصّ نوروز بود. شیرینی که به‌آن «حلوا» می‌گفتند، البته از شهر آورده می‌شد، ولی این شیرینی پادزهری داشت که می‌بایست آن را در همان خانه تهیه کرد و آن عبارت بود از آن‌چه که در مجموع «آب‌کرده» می‌گفتند؛ یعنی میوه‌های خشک ترش و شیرین، چون آلو، قیسی، آلبالو، برگه‌ی شفتالو و زردآلو که در آب خیس می‌شد. از این «آب‌کرده» رسم بود که یک لیوان به‌ هر مهمانی که وارد خانه می‌شد خورانده شود، زیرا فرض بر این بود که اشخاص با خوردن شیرینی و تنقلات گرمی‌شان می‌کند و نوشابه‌ی خشک، آن گرمی را دفع خواهد نمود. بنابراین تغارهایی توی خانه بود مخصوص این کار و کمچه‌ای روی آن که در آن می‌زدند و توی نیم‌کاسه یا لیوان برای تازه‌وارد می‌آوردند.. یک یا دو روز پیش از رسیدن عید، چاروادارهای زغال‌کِش -که از شهر می‌رسیدند- بارشان شیرینی و سورسات عید بود. عطارها می‌دادند خرما و کشمش و نخودچی و انجیر و حلواهای ارزان‌قیمتی که از شیره‌ی انگور و مغز گردو درست می‌شد بیاورند که به‌مصرف عید فقیرترها می‌رسید، زیرا آن‌ها دسترسی به‌ خرید حلوای اصلی نداشتند؛ بنابراین این کاروان پیش از شب عید، کاروان مخصوصی بود. علاوه بر آن، مقدار اضافه‌تری قند و چای و ادویه و پارچه با خود می‌آوردند: شیرین‌کننده‌ی کام و نونوارکننده‌ی کسانی بود که در دِه دستشان به‌دهن‌شان می‌رسید. شیرینی در زندگی مردمِ آن زمان اهمیّت بسیار داشت؛ زیرا خیلی کم‌تر از آن‌چه بدن احتیاج داشت، به‌آن می‌رسید. به‌ چربی (به‌علت وجود گوسفند) کم‌ و بیش دسترسی بود ولی شیرینی جزو نوادر به‌شمار می‌رفت. از این رو، وجود آن با عید و عیش و عروسی و سور وابسته بود. پنج روز «پنجه» در خانه‌ی ما کارهای عید تهیّه می‌شد. نخستین نشانه‌ی عید با رسیدن نخستین شیر آغوز (ماک) که از صحرا می‌آوردند، آغاز می‌گشت. این شیر را کمی می‌جوشاندند که سفت می‌شد مانند ماست و آن را در اصطلاح محلّی «فله» می‌خواندند. طعمی نه ترش، بلکه روغنی داشت و بسیار خوشمزه و مقوّی بود. همان هفته‌ی اول زایمان، شیر بز را می‌شد به‌این صورت درآورد، بعد از آن دیگر به‌مصرف ماست می‌رسید. از شیر نخستین گوسفندانی که زاییده بودند «فله» برای ارباب‌ها فرستاده می‌شد؛ زیرا یمن داشت که روز نوروز «سفیدی» بر سر سفره باشد. ما خودمان گوسفند صحرایی نداشتیم، اما از گله‌ی خویشاوندان برای ما نیز آورده می‌شد. رسم بر این بود که تشریفات عید به‌بهترین نحو ممکن انجام گیرد. نوعی ماهیّت مذهبی پیدا کرده بود، یعنی رعایتش به‌همان اندازه‌ی مناسک مذهبی واجب شمرده می‌شد. آدابی که در کبوده به‌کار می‌رفت، نسبت به‌ آن‌چه من بعد در تهران دیدم، گمان می‌کنم که ریشه‌ی قدیمی‌تر و دست‌نخورده‌تر داشت؛ مثلاً ما هفت‌سین نمی‌شناختیم. روز عید، چنان‌که در سراسر ایران رسم است، شرط اول نظافت بود. همه می‌بایست به‌حمّام رفته و نوترین لباس خود را در بر کرده باشند. زن‌ها با زینت‌هایی بر خود. پدرم که همیشه نظیف و منظّم بود، لباس پاکیزه‌ی خود را به‌تن می‌کرد. در زمان من دیگر کت و شلوار بود. مادرم سراپا در لباس نو می‌رفت، نو نه بدان معنا که همان سال دوخته شده باشد، منظور آن‌ست که از لای بقچه بیرون آمده و خیلی کم به‌تن شده بود. بوی گل سرخ و بیدمشک که لای آن‌ها خوابانده شده بود، می‌داد. همه دم به‌روشنی می‌زد، با چارقد سفید وال، چادر نماز سفید که خال‌ها یا گل‌های خیلی ریز داشت. تنها شلوار استثناء بود. من و خواهرم نیز نوترین لباسی که داشتیم می‌پوشیدیم. چه انتظار خوشی بود! روزها. جلد اول.  محمدعلی اسلامی‌ندوشن 💫💫💫💫 Ｃ᭄‌❁‌‎‌‌࿇༅═‎═‎═‎═‎═‎═‎┅─ ‌‌‎‌‌‌ ‎‌‎‌‌‎‌‌‎‌‌‎‌‎‌‌‎‌‎‌ https://t.me/amirnormohamadi1976 ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌┄┅✿░⃟‌‌‎‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‎‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‌‌‎‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‎‌‌‌‎‌♥️❃‎‌‌‎─═༅࿇࿇༅═─🦋🎶═‌

درود و عرض ادب خدمت همراهان عزیز اجرای خصوصی بسیار زیبا از اساتید گرانقدر: استاد جلیل شهناز #استاد_ادیب_برومند #استاد_جهانگیر_ملک دستگاه:سه گاه https://t.me/OstadJalilShahnazOfficial/129

هشتاد و دو) حکیم نظامی، دینداری وطن‌پرست درآمد بعضی، به‌رغم حدیث صحیح «حب‌ الوطن من‌ الایمان: میهن‌دوستی جزئی از ایمان است»، وطن‌پرستی (= میهن‌دوستی)  را با دینداری ناسازگار می‌بینند و از  «وطن» صرفاً تفسیری عرفانی و باطنی به‌ دست می‌دهند. بعضی هم برآن‌اند هر باطنی را ظاهری و هر ظاهری را باطنی است و وطن نیز مشمول همین قاعده است. حکیم نظامی از گروه دوم است و دینداری است وطن‌پرست و بر هردو موضع خود ــ وطن‌پرستی و دینداری ــ حکیمانه پای‌می‌فشارد. به‌عنوان مثال آنجا که از می و مستی و بیخودی سخن می‌گوید، باآنکه در دینداری شهرهٔ آفاق است و  برای خواننده کمترین تردیدی باقی نمی‌مانَد که مراد او از می‌ و مستی، می و مستیِ معنوی است، بااین‌همه بر این معنا چنین تأکید می‌ورزد: از این می همه بیخودی خواستم بدین بیخودی مجلس آراستم وگرنه به‌یزدان که تا بوده‌ام به می دامن لب نیالوده‌ام از سوی دیگر، اگر در آثار این شاعر و متفکر بزرگ نیک بنگریم درمی‌یابیم که سرودهٔ او: همه عالم تن است و ایران، دل نیست گوینده زین قیاس، خجل چون که‌ ایران دل زمین باشد دل ز تن بِهْ بوَد یقین باشد شعار نیست، باور اوست و سراسر آثارش گواه این باور است. من از این باور، جای‌جای سخن گفته‌ام و در این سخنرانی بر یک نکتهٔ مهم تأکید کرده‌ام؛ بر این نکته که حکیم در گیرودار شکست دارا و در اوج خواری و زاری او چنان از افتخارات ایران و شکوه سلطنت دارا سخن می‌گوید که اسکندرِ پیروزِ جنگ به‌ناله بگوید: «سکندر منم چاکر شهریار»! که حکیم ایران را همواره شکوهمند و سرافراز می‌خواهد. * این سخنرانی که در تاریخ بیست و یکم اسفندماه ۱۴۰۰ در انجمن مفاخر ایراد شده است به یاران درگاه تقدیم می‌شود. https://t.me/a_daadbeh

بازشناسی نقش شاهنامه فردوسی در هویت ملی 25 و 26 اردیبهشت ماه سال 1402 مهلت ارسال مقالات: 10 اردیبهشت ماه دانشگاه فردوسی مشهد راه های ارتباطی: وب سایت http://rfsn.richt.ir/ ایمیل [email protected] @irCDS

دیدن این فایل را سفارش می کنم 👍

Video from mahmoudjafari181

‍ ‍ ‍ ‍ ‍ ☘ ☘ برگی از تقویم تاریخ ☘ ☘ ۲۷ اسفند زادروز عبدالحسین زرین‌کوب ( زاده ۲۷ اسفند ۱۳۰۱ بروجرد -- درگذشته ۲۴ شهریور ۱۳۷۸ تهران ) ادیب، تاریخنگار، نویسنده و مترجم. او در دبیرستانهای خرم‌آباد تدریس می‌کرد و در همین دوره نخستین کتابش به‌نام فلسفه، شعر یا تاریخ تطور شعر و شاعری در ایران، در بروجرد منتشر شد. در سال ۱۳۲۴ پس از آنکه در امتحان ورودی «دانشکده علوم معقول و منقول» و «دانشکده ادبیات» رتبه نخست را آورد، وارد رشته ادبیات فارسی دانشگاه تهران شد و در سال ۱۳۲۷ دوره لیسانس ادبیات فارسی را به‌پایان رساند. سال بعد وارد دوره دکتری رشته ادبیات دانشگاه تهران شد و در سال ۱۳۳۴ از رساله دکتری‌اش باعنوان نقد شعر تاریخ و اصول آن که زیرنظر بدیع‌الزمان فروزانفر تألیف شده ‌بود، با موفقیت دفاع کرد. در سال ۱۳۳۰ در کنار فرهیختگان: محمد معین، ناتل خانلری، غلامحسین صدیقی و عباس زریاب‌خویی برای مشارکت در طرح ترجمه مقالات دائرةالمعارف اسلام "چاپ هلند" دعوت شد. از سال ۱۳۳۵ با رتبه دانشیاری کارش را در دانشگاه تهران آغاز کرد و عهده‌دار تدریس تاریخ اسلام، تاریخ ادیان، تاریخ کلام و تاریخ تصوف در دانشکده‌های ادبیات و الهیات شد. چندی نیز در «دانشسرای عالی تهران» و «دانشکده هنرهای دراماتیک» تدریس کرد و از سال ۱۳۴۱ به‌بعد در فواصل تدریس در دانشگاه تهران، در دانشگاه‌های آکسفورد، سوربن، هند و پاکستان و در سالهای ۱۳۴۷ تا سال ۱۳۴۹ در آمریکا به‌عنوان استاد میهمان در دانشگاه‌های کالیفرنیا و پرینستون به‌تدریس پرداخت. وی در سالهای ورودش به دانشکده، با خانم قمر آریان آشنا شد و در سال ۱۳۳۲ ازدواج کردند و تحصیلاتشات را در مقطع دکتری نیز ادامه دادند. "زرین‌کوب رتبه نخست و آریان دوم در کنکور دکتری بود" و پس از فارغ‌التحصیلی، سالهای سفرشان آغاز شد. قمر آریان سالهای بسیاری را همراه با همسرش در هند و چندین کشور اروپایی و عربی گذراند. زرین‌کوب کتابی با عنوان دو قرن سکوت درمورد حوادث و اوضاع تاریخیِ ایران در دو قرن اول اسلام " از حمله عرب تا ظهور دولت طاهریان" نگاشت و در سال ۱۳۳۶ در چاپ دوم کتاب به بسیاری از پرسشهای مطرح‌شده توسط منتقدان و نیز شبهات وارده‌ بر مطالب چاپ اول کتاب پاسخ داد. ‎🆔 @bargi_az_tarikh #برگی_از_تقویم_تاریخ ☘☘☘☘☘☘☘☘☘☘ #عبدالحسین_زرین_کوب

در روزهایِ آخر اسفند، کوچِ بنفشه‌هایِ مهاجر، زیباست. در نیم‌روزِ روشنِ اسفند، وقتی بنفشه‌ها را از سایه‌هایِ سرد، در اطلسِ شمیمِ بهاران، با خاک و ریشه - میهنِ سیّارشان - در جعبه‌هایِ کوچکِ چوبی، در گوشه‌یِ خیابان، می‌آورند: جویِ هزار زمزمه در من، می جوشد: ای کاش... ای کاش آدمی وطنش را مثلِ بنفشه‌ها (در جعبه‌های خاک) یک‌روز می‌توانست، هم‌راهِ خویشتن ببرد هرکجا که خواست. در روشنایِ باران، در آفتابِ پاک. ✍️ استاد شفیعی‌کدکنی اسفند۱۳۴۵ 🗣 زنده‌یاد فرهاد

‍ بیست و هفتم اسفندماه زادروز عبدالحسین‌ زرّین‌کوب آنچه ایران به جهان آموخت ایران باستانی به دنیا درس تسامح آموخت، درس عدالت و درس قانون و انضباط یاد داد. به دنیایی که آشور و بابل و مصر و یهود آن را از تعصب و خشونت آکنده بود، نشان داد که با اعمال تسامح بهتر می‌تواند امپراتوری‌‌های بزرگ را از اقوام گونه‌گون به وجود آورد و اداره کرد. به دنیا تعلیم داد که عدالت هم اگر با دقت و مساوات همراه باشد، به اندازۀ آزادی یا بیش از آن می‌تواند صلح و آرامش را تأمین کند. به عالمی که گه‌گاه مفتون زهد و ریاضت بود، تعلیم داد که پارسایی در ترک دنیا و التزام زهد و ریاضت نیست، پارسایی واقعی سعی در آبادانی دنیا و افزونی نعمت و برخورداری از شادی‌های این‌جهانی است. به دنیا آموخت که شادی موهبت ایزدی است و آن کسی که خود را از آن بی‌بهره سازد به نعمت پروردگار خویش کفران می‌کند. به دنیا آموخت که سعادت انسان در گرو زندگی مرفه، شاد و سازنده است. به دنیا نشان داد که ترقی اقتصادی و سعی در آبادانی عالم بهای زندگی ساده، عدالت‌جوی و خردمندانه است. به دنیا نشان داد که بدبینی و عیب‌جویی در باب عالم و نظام به‌هم‌پیوستۀ آن نشان کژاندیشی است. پیروزی نهایی خیر بر شر قطعی است. به دنیا نشان داد که عصیان بر ضد هرچه اهریمنی است همسازی با ارادۀ هورمزد است و از اینجاست که در مقابل ضحاک، در مقابل جمشید و در مقابل افراسیاب، شورشگری کاری موافق با عدالت محسوب می‌شود. ایران باستانی به دنیا آموخت که ایجاد امپراتوری برخلاف آنچه نزد آشور و مصر و بابل آن اعصار معمول بود، راهش منحصر به ایجاد محدودیت‌های دینی، اعمال تضییق و فشار بر اقوام تابع و یغما کردن حاصل دسترنج آنها با نام باج و خراج و هدیه و غنیمت نیست، با رعایت تسامح و رأفت امپراتوری‌ای پایدارتر، فراگیرتر و ایمن‌تر می‌توان به وجود آورد. [«آنچه ایران به جهان آموخت»، دکتر عبدالحسین زرّین‌کوب، نشریۀ حافظ، شمارۀ ۶۳، مهر و آبان ۱۳۸۸، ص ۱۱] عکس از گنجینۀ پژوهشی ایرج افشار بنیاد موقوفات دکتر محمود افشار؛ تعمیم زبان فارسی، تحکیم وحدت ملّی و تمامیت ارضی @AfsharFoundation