ســاوت پــاو

بچه بودم همه میگفتن افرین که کم چایی و قند میخوری، اما متاسفانه من از قند میترسیدم چون چند بار دونه های ریزش تو گلوم گیر کردن و داشتم خفه میشدم. از یه جایی به بعد چای شیرین میخوردم بغلش بهم افتخارم میکردن.

قبلا پنج تومن میدادی هندونه میخریدی اگه شیرین نبود میگفتی فدا سرم الان صد تومن دادم هندونه خریدم مزه آب معدنی میده احساس میکنم تا وانتی رو نکنم یر به یر نمیشیم

بزن دیگه مادرجنده. این نهایت طنزیه که باقی می‌مونه بعد از تیغ خودسانسوری

این تله هایی که از گونی ساخته شدن طنازی من‌بابِ جنگ رو با چالش های جدی ای رو به رو میکنه بریم ببینیم خدا چی میخواد

ای هزاران درود به شرف ارباب جنگ شرف کردستان

من اینقد خایه مالم وقتی چیز خوبی پیش میاد میگم خدا خواست و وقت بگایی میگم مادر طبیعت شاید پلن بهتری داره برام.

ما یه کلوم گفتیم اخیش میشه مغازه بزنیم فقط مونده یخچالمون مریض بشه بفرما اونم بسوزون کریم جون، نترس میگم کارما بوده

این داروخونه ها همیشه وقتی میرم جوری نگاه میکنن انگار معتادم به اشک مصنوعی مثلا حالا یه بگایی هم سرمون بیاد دیگه از سر کوچه میگن نداریم، جنگه. وایسا بیام تو بعد بگو نداریم کسو خانم شاید کاندوم خواستم

قانون نانوشته میگه دود جنگ تو چشم هرکی بره آزاده باهاش شوخی کنه و با توجه به رنک و طبقه ی ما توی اجتماع که منفی یکه، ما نتنها باهاش شوخی میکنیم که دست به کون همدیگه هم میزنیم. تا دودش تو چشم شما بره، ما همون اول از خفگی زیاد احتمالا ریق رحمت رو سر کشیدیم. پس نتیجه میگیریم از یه کشور پادشاهی اینقد گه نخور که شما مصیبت جنگ رو نمیدونید چجوریه. تو ببخش جان جِی رمبو.

این مادرجنده ها دارن ج ا رو شیر میکنن که بره بجنگه عین اینایی که تو مهمونی پسره رو شیر میکنن مشروب زیاد بخوره و هندونه میزنن زیربغلش و اخرش داره تو دستشویی تگری میزنه و اسراییل با دخترا میره خونه