عباس وریج کاظمی

دانلود و خرید کتاب مگامال ها و مجتمع های بزرگ تجاری در تهران اثر عباس کاظمی - فیدیبو https://fidibo.com/book/160997-%D9%85%DA%AF%D8%A7%D9%85%D8%A7%D9%84-%D9%85%D8%AC%D8%AA%D9%85%D8%B9-%D8%A8%D8%B2%D8%B1%DA%AF-%D8%AA%D8%AC%D8%A7%D8%B1%DB%8C-%D8%AA%D9%87%D8%B1%D8%A7%D9%86

🔍چگونه به ناامیدی نگاه کنیم؟ ✍️عباس کاظمی 🔹دانشجویان و همکارانم را می‌بینم که یکی‌یکی چشمانشان بی‌افق شده‌ است، آنهایی که تا مدت‌ها ناامیدی‌شان را پنهان می‌کردند، امروز آشکارا ناامیدانه سخن می‌گویند. آنهایی که امیدوار بودند، دیگر توان امیدوارماندن ندارند. حتی آنهایی که وانمود می‌کردند که همواره ناامیدند اما گهگاه نور امیدی در دلشان زبانه می‌زد، اینک تکلیفشان با خودشان روشن‌تر شده است. این تجربه به نظر دردناک می‌آید اما می‌خواهم اعتراف کنم که این تجربۀ دردناک ناامیدی، بخشی از تجربۀ بلوغ ماست و چقدر این تجربه برای جامعۀ ما در گذار از وضعیت موجود ضروری است. ✅ اشتباه نکنیم! در طول دهه‌های گذشته، این، ناامیدی نبوده است که مردم ما را از پای درآورده است. این، امیدواری‌های مقطعی و فصلی بوده است که در هر دوره جماعتی را دل‌بستۀ خود ساخته است و به‌سرعت که از موهوم‌بودن آن آگاه شدند افسرده‌تر شدند. درست وقتی‌که افسردگی بر ما غلبه کرده، این امید دروغین تازه‌ای بوده که ما را مجدد بازیچۀ خویش ساخته‌بود. اکنون بهتر می‌دانیم که این امیدواری هیچ‌گاه بهترین خویشاوند ما نبوده است. درست‌تر بگویم، امید بدون ناامیدی هیچ و پوچ است، چراکه در واقعیت از هم جدایی‌ناپذیرند، نقش‌ها و معانی‌اش همچون دو مایع به‌ظاهر متفاوت در یک ظرف باهم آمیزش می‌کنند؛ بنابراین، نه ناامیدی شر مطلق است و نه امید خیر مطلق! ☑️ چرا ناامیدی ستودنی است؟ چراکه از پس خود، وعده‌ای دروغین به ارمغان نمی‌آورد. در بدو امر، ناامیدی، ما را از بلاهت آرامش‌بخش امیدوارانه‌زیستن دور نگاه می‌دارد. وقتی که پای امید به میدان می‌آید، ممکن است راحت‌تر در دام ایدئولوژی بیفتیم و رابطه‌مان را با واقعیت از دست بدهیم و درگیر توهماتی شویم که از واقعیات جامعۀ انسانی به‌کل دور است. ⬅️ بگذارید این‌گونه تمام کنم، ناامیدی، لحظۀ مواجهۀ ما با واقعیت است که از دل آن حرکت، تصمیم به روی پای خود ایستادن، جنبش و اقدام بیرون می‌آید. جنبش‌های اجتماعی، درست وقتی‌ ظهور می‌کنند که با ناامیدی تنیده‌ شده‌ایم. من به این لحظۀ نومیدانه‌نگریستن به آیندۀ ایران خوش‌بینم. من به ناامیدی خوش‌بینم، چون اینک مردم ما از امید و توهمات بهترشدن وضع موجود در روالی طبیعی بریده‌اند. به‌یقین، سال‌هایی که در پیش داریم، سال‌هایی طلایی برای تغییر در جامعه خواهد بود.  @varijkazemi عباس کاظمی ۲۰ فروردین ۱۴۰۳

غذا، اشتهای اجتماعی و ایدئولوژی ☑️عباس کاظمی ▶️غذا خوردن کمتر کنشی در حال حرکت است، بلکه بیشتر کنشی معطوف به سکون، ثبات و در مجموع مبتنی بر نشستن یا عدم تحرک است. سیاست غذا اینجا به میان ما می‌آید و با درهم آمیختگی با فرهنگ غذائی و فرهنگ فراغت الگوی خاصی از بودن در شهر و خلق فضائی متمایز از شهروندی را ممکن می‌کند. اکنون پرسشی که می‌خواهم بر آن تامل کنم این است که سیاستهای فضائی در شهر تهران، چگونه ایدئولوژی مسلط در زندگی روزمره را از طریق غذا و خوردن بازتولید می‌کند؟ آیا شیوه‌ی خوردن ما می‌تواند در خدمت رهایی بیشتر ما باشد یا در خدمت قدرتی مسلط؟ و در نهایت آرایش غذایی شهر چگونه می‌تواند بستری ایدئولوژیک برای دعوت شهر به خوبی شیرین باشد؟ ▪️متن کامل این مقاله در ماهنامه اندیشه‌پویا شماره ۸۹ بخوانید https://t.me/Varijkazemi

📍 تغییر مسیر ایرانیان: مقاصد نوظهور گردشگری و روندهای محتمل در یک دهه اخیر تغییرات معناداری در مقصدگزینی گردشگری داخلی در ایران رخ داده است: ▫️سفر به مقصدهای تجاری جنوب واقع در استان‌های هرمزگان و سیستان و بلوچستان به صورت چمشگیری بیشتر از سایر مقاصد سفر رشد کرده است (۱۸%). این در حالیست که سفر به مقصدهای زیارتی و میراثی علی‌رغم ظرفیت‌های تاریخی آن‌ها برای جذب گردشگر کمترین رشد‌ها را داشته‌ است (کمتر از ۵%). ▫️مدت زمان سفر گردشگران داخلی از ۵ روز در بهار ۱۳۹۲ به ۳.۹ روز در سال ۱۳۹۸ کاهش یافته است (۲۲% کاهش). این روند نزولی برخلاف روند جهانی است و بیش از هر چیز ناشی از کاهش قدرت خرید ایرانیان است. به همین خاطر دور از ذهن نیست وقتی می‌بینیم بیشترین افزایش در «سفر به قصد دیدار دوستان و بستگان» و پس از آن «سفر به قصد درمان» است و سهم «سفرهای زیارتی» و «سفر به قصد گردش و تفریح» از کل سفرها در این بازه زمانی کاهش یافته است. متن کامل تحلیل ندا رضوی‌زاده درباره تغییر رفتار گردشگران ایرانی را در وبسایت مجله دقیقه مطالعه کنید: d-mag.ir/p14168 @dmag_ir

مقاله‌ی «رویکردهای بازارمحورانه در آموزش عالی در دهه‌ی ۹۰ شمسی» مقاله‌ای علمی‌پژوهشی است برگرفته از رساله‌ی دکتری‌ام که همراه با دکتر #عباس_کاظمی نوشته شده است. در آغاز چکیده‌ی آن آمده است که «بازاری‌سازی آموزش عالی مجموعه‌ای از ساختارها و رویّه‌ها و پراتیک‌هاست که موجب می‌شوند نظام دانشگاهی هر چه بیشتر تحت الزامات بازار قرار بگیرد. در این مقاله در آغاز کوشیدیم که ابعاد این بازاری‌سازی را شرح دهیم و نشان دهیم که در چه سطوحی عمل می‌کند». کاری که کوشیدم همه‌ی رساله به سمت آن جهت یابد. این مقاله به شکل برخط در وبگاه فصلنامه‌ی پژوهش و برنامه‌ریزی آموزش عالی منتشر شده است. @interventions https://journal.irphe.ac.ir/article_706942.html

پادکستهایی در حوزه‌ی علوم اجتماعی عباس کاظمی https://t.me/Varijkazemi برای حمایت از نسل جدید علوم‌اجتماعی که ایده‌های خود را به شکل پادکست عرضه می‌کنند و می‌کوشند علوم اجتماعی را بیرون از کلاس درس ببرند لینک پادکستها را در اینجا به اشتراک می‌گذارم. اگر شما پادکست‌های دیگری را می‌شناسید که توسط اصحاب علوم اجتماعی ارائه شده‌است به من معرفی کنید تا در این لیست بگنجانم. ۱. پادکست جور دیگر به روایت محمد فاضلی https://t.me/joure_digar ۲. پادکست مکث در زندگی‌روزمره به روایت فردین‌علیخواه https://castbox.fm/channel/id5420074?country=us ۳. پادکست رادیو مردم نگار به روایت شیوا علینقیان https://castbox.fm/channel/%D8%B1%D8%A7%D8%AF%DB%8C%D9%88-%D9%85%D8%B1%D8%AF%D9%85-%D9%86%DA%AF%D8%A7%D8%B1-id4492183 ۴. پادکست رادیو مرز به روایت مرضیه رسولی https://castbox.fm/channel/Radio-Marz-%7C-%D9%BE%D8%A7%D8%AF%DA%A9%D8%B3%D8%AA-%D9%81%D8%A7%D8%B1%D8%B3%DB%8C-%D8%B1%D8%A7%D8%AF%DB%8C%D9%88-%D9%85%D8%B1%D8%B2-id1475573 ۵. رادیو سوسایتی به روایت مهدی خویی https://castbox.fm/channel/%D8%B1%D8%A7%D8%AF%DB%8C%D9%88-%D8%B3%D9%88%D8%B3%D8%A7%DB%8C%D8%AA%DB%8C-id5763886 ۶. پادکست دغدغه ایران به روایت محمد فاضلی https://castbox.fm/channel/%D9%BE%D8%A7%D8%AF%DA%A9%D8%B3%D8%AA-%D8%AF%D8%BA%D8%AF%D8%BA%D9%87-%D8%A7%DB%8C%D8%B1%D8%A7%D9%86-id3687714 ☑️ یک پادکست خارج از ایران ۷. پادکست ایران آکادمیا https://iranacademia.com/agora/multimedia/podcast/

صفحه عباس وریج کاظمی در اینستاگرام https://www.instagram.com/abbasvarijkazemi?igsh=MXU5dW9neXBscWI5cg==

جشن‌های مردمی و جنبش‌‌اجتماعی ۱۴۰۱ عباس کاظمی @varijkazemi ✅جشن‌ها در ابران پساانقلابی، چگونه کارکردی سیاسی یافته‌اند و تحولات فرهنگی_ سیاسی عظیمی را رقم زده‌اند؟ چگونه به میانجی جشنها می‌توانیم زندگی‌روزمره‌پساانقلابی را معنادارتر کنیم و تحولات جنبشی در ایران را بهتر درک کنیم و از زاویه مطالعات فرهنگی، صورتبندی سیاسی جدیدی بدان دهیم؟ و بلاخره چگونه می‌توان به زندگی روزمره پساانقلابی از دریچه احساسات و عواطف نگاه کرد؟ ♦️می‌دانیم که در تجربه زیسته‌ی‌مان در دهه‌ی ۶۰، جشن‌ها به حاشیه‌ی عزاها رانده شده‌اند. جشن‌های رسمی و عمدتا مذهبی به سیمایی سوگمند درآمدند و جشن‌های عرفی که اغلب شکلی زیرزمینی یافته‌بودند، با شرمساری انجام می‌شده‌اند. برای نمونه، دست‌زدن که کنشی معمولی بود در محافل عمومی و رسمی‌تر با با شرمساری انجام می‌شد، یا از طریق همراهی با ذکر صلوات پس/یا به همراه خود غسل داده می‌شد . به نظر من، جهان احساسی کاملا متفاوتی که مرکب بود از احساس گناه، شرمساری، عذاب وجدان، ترس، اضطراب، نگرانی،خشم و در عین حال هیجان،شادی و ماجراجویی، درون مناسک جشن‌ها در جریان بود و جریان متلاطم و درعین حال سیال احساسات در ایران پساانقلابی موجب خلق شکال جدید "باهم بودن" در فضای شهری در دهه‌های بعد شد. 🔺️با این حال، همین شکل از جشن‌های مردمی و سیاست‌های محدود کننده علیه آنها، به متراکم شدن احساسات در ایران، منجر شده‌است که پیامدهای آن را در چند دهه‌ی بعد در جامعه مشاهده کرده‌ایم. به‌گونه‌ای که احساسات انباشت‌شده به میانجی جشن‌ها، جامعه‌ را شکافتند، مرزها را شکستند، احساسات سرکوب‌شده را مجدد به جلوی صحنه آوردند، در دهه‌ی نود همه جا می‌بینیم که جشن‌ها به زندگی ما بازگشتند،شادی‌ها و جمع‌های کوچک و بزرگ جلوه‌گر شده‌اند و به میانجی جشن‌ها چیزهای زیاد دیگری از جمله رقص و موسیقی جلوه‌ی جدیدی به "زندگی واپس رفته" بخشیدند، وجوه جدیدی از زندگی را از پستوها به پیش چشممان نهادند.اشکال متفاوتی از جشن‌ها شامل جشن‌های تولد، عروسی، مهمانی‌ها و پارتی‌ها تا جشن‌های خیابانی رنگ جدید به زندگی غم‌آلودمان بخشیدند. گاهی اوقات این جشن‌ها شکل غیرمتعارفی نیز یافته‌اند و به شکل ویرانگری از مصرف‌گرایی، چشم‌و‌همچشمی و تجمل‌گرایی بروز یافته‌اند که مجال بحث آن در اینجا نیست. 🔷️با این حال، جنبش" زن، زندگی و آزادی " از دل همین جشن‌های مردمی است که ممکن شده‌‌است. از دل "محفل‌های کوچک" بوده که نیروهای اجتماعی بزرگتر آرایش جدیدی به خود گرفته‌اند. درون جشن‌های عرفی بوده که مرزبندی‌های جنسیتی شکاف برداشته است، زنان فرصت حضوری متفاوت از فضای رسمی و فضای عمومی یافته‌اند. پیش از آنکه، لشکر موها در خیابان به حرکت درآیند، محفل‌ها و جشن‌های مردمی بودند که "چارچوبهای متعارف" (شما بخوانید نامتعارف) را به چالش کشیدند، سنگرهای زندگی را مستحکم ساختند و سپس رقص‌ها در مهمانی‌های کوچکتر، بدن‌ها را به حرکت درآوردند تا جایی که جنب و جوش بدنها جنبش اجتماعی بزرگتری را در خیابان رقم بزنند. در مجموع، در محفل‌های کوچک‌تر بوده‌است که مردم یکدیگر را "جور دیگر " دیده‌اند. ▪️بسان خیابانها در ایران،افراد دو نام و دو چهره دارند. چهره‌ای در دانشگاه، اداره و خیابان و چهره دیگر در محفل‌ها،مهمانی‌ها و جشن‌ها که استمرار فضای فروبسته خانه بوده‌اند. جشن‌ها بوده که "دنیای در حاشیه" را مجال ظهور و بروز داده است تا جایی که آن را از حاشیه به جلوی چشم همگان آورده است. 🔶️احساسات متناقض ترس،اضطراب،شادی و هیجان و... درون جشن‌های مردمی، ترکیب جدیدی از احساسات جنبشی را حول "حق‌زندگی" پدید آورده‌است. اکنون در باب این پرسش بیشتر می‌توان تامل کرد که چرا جشن‌ها در دهه ۹۰ این همه دردسر درست کرده‌اند. جنبش‌های‌اجتماعی همیشه چیزی از جنس جشن، درون خود پنهان کرده‌اند و جشن‌ها همواره عناصری خرد از جنبش را از درون خود پدیدار می‌سازند. پی‌نوشت: این یادداشت را به بهانه دفاع رساله دکتری خانم فاطمه‌لطفی با عنوان "تجربه جشن در زندگی‌روزمره" که من مشاوره و فردین‌علیخواه راهنمایی آن را برعهده داشته‌ایم نوشته‌ام. #یاد_داشت #جنبش_اجتماعی #جشن

🎧 تصنیف 《آمد نوبهار》 بازخوانی‌شده توسط فرزاد میلانی پیشکش به شما https://t.me/mosighiiran1