من !

صبح چشمام به زور باز می‌شدن و دلم خیلی می‌خواست بخوابم. بعد با خودم فکر کردم اگر بخوابم پس کی تلاش کنه؟ و حالا توی راهم. هرچقدر روزها سخت‌تر و نیازمند تلاش‌های بیشتر می‌شه، استایل‌هام بیشتر پر جزئیات و قصه می‌شه و اینهمه حاشیه رو جبران می‌کنه. امروز یک زن دهه شصت هفتاد میلادی ام که با معشوقه‌ی پولدارش دارن می‌رن تا تعطیلات رو روی عرشه‌ی کشتی شخصیشون بگذرونن. دامن جین، تاپ قرمز با خطای سفید، یه رویه‌ی سفید ظریف و موهای جمع کرده‌ی رو به بالا با کمی پف در قسمت پیشانی. کوله‌ام رو برمی‌دارم و راهی دانشگاه می‌شم.

اکسم،نکستم،سیگار،سختی،شکست همه چیز رو فراموش کردم،گذشتم از قهوه نتونستم بگذرم. فکر کنم باید ببرنم کمپ ترک اعتیاد قهوه.

اینکه وقت نمیکنم بیام حرف بزنم یا موزیک بزارم یا عکس های فیوریتم رو باعث میشه غمگین بشم. این موزیک رو قبول کنید ازم فعلا🫶🏻 Thisisme

تابستون خیلی فصل خوبیه که روزاشم انقدر طولانی باشه!

شکست؟موفقیت؟ مرز بینشون کجاست؟ مگه جفتش یکی نیست؟تو با هربار موفقیتت بزرگترین و نزدیک ترین آدم های زندگیت رو از دست میدی و با هر شکستت بهترین و همدم ترین آدم هارو رو بدست میاری.

انقدر خستم نه خوابم میبره نه میتونم ادامه روزم رو مفید جلو ببرم.

یه روزی همه‌مون به کمک دیگران نیاز پیدا می‌کنیم. به یه شکلی، سر خم می‌کنیم و نیاز داریم که مردم از خطاهای آشکارمون بگذرن و با مهربونی دنبال نکات مثبت پنهانمون بگردن. تخیل کردن یعنی این که عاشقانه به عمق وجود آدم‌ها نگاه کنیم، جایی که شاید خشم، بدبینی، شکنندگی یا تخلف باشه و رنج و دردی که اون‌ها رو به اینجا رسونده تصور کنیم. Thisisme دهه۲۰

Thisisme 🫶🏻